Ik verontschuldig mezelf te vaak. Breng me een ander gerecht dan ik besteld had, of zeg iets wat ik niet kan verstaan, of ga op mijn tenen staan; ik gooi het er snel uit: 'Sorry'

'Sorry' zal ik tegen je zeggen en tegen die stapel dozen die ik in de tussentijd om heb gegooid. Tot voor kort zag ik mijn 'sorry-gewoonte' als een onschuldige vorm van doorgeslagen etiquette. Maar het eerste teken dat het een probleem begon te worden? Dat was toen ik begon te beseffen dat ik mezelf verontschuldigde voor mijn fietsniveau.

Ik zal vast niet de enige zijn – er zullen ongetwijfeld meer mensen en voornamelijk vrouwen zijn die deze sociale conditionering tentoon spreiden en hun excuses maken uit beleefdheid. Tuurlijk, er zijn ook mannen die mijn gewoonte delen en vaak sorry zeggen, maar ik zie het toch een stuk vaker bij vrouwen. Vraag het de schrijvers van de Amy Shumer show, die een sketch gebruikten om succesvolle vrouwen te belichten die de extreme behoefte voelen om zichzelf te verontschuldigen voor hun bestaan. Of ga een stuk fietsen met het 'No Apologies' damesmountainbike team in Corvallis, wiens naam is gebaseerd op de vele verontschuldigingen die ze onderweg op de trails vaak hoorden. Door verontschuldigingen uit te bannen, zo vertelt de About-pagina op hun teamwebsite, moedigt het team fietsers aan om hun kwaliteiten en beperkingen te omarmen en OK te zijn met hun fouten.

Voor velen van ons is een verontschuldiging een manier van hoffelijkheid en gebrek aan bedreiging. Maar het kan ook omslaan naar een manier om onervarenheid, onzekerheid en onbekwaamheid te weerspiegelen. Maar ik wil mijn kwaliteiten en beperkingen omarmen en OK zijn met mijn fouten. Dus waarom voel ik de behoefte om mezelf te verontschuldigen voor mijn anders zo zelfverzekerde manier van fietsen?

Ik besloot om te stoppen met deze slechte gewoonte en hield gedurende een maand op met excuses te maken op de fiets. Geen 'Sorry, ik ben echt traag vandaag', 'Sorry, ik loop liever over deze boomstronk' en zeker geen 'Sorry dat je moest wachten' meer als ik bovenop een klim weer aansluit bij de groep met snellere vrienden. In plaats daarvan zou ik de top benaderen met een gevoel van voldoening en dankbaarheid. 'Bedankt voor het wachten!' zou ik zeggen, zonder te smeken om een korte pauze en een slok drinken.

In eerste instantie was het vrij eenvoudig om me er heel bewust voor in te spannen. Maar ik ontdekte dat de omgeving waar ik de meeste moeite had om mijn nieuwe motto toe te passen de vele mountainbike-trails waren. Er sluimerde altijd een bepaalde onzekerheid in me en een behoefte om mijn gedrag te rechtvaardigen, waarom ik ruimte opeiste die snellere, zelfverzekerde fietsers eigenlijk verdienden. 'Oh, sorry!' wilde ik iedere keer dat iemand me probeerde te passeren roepen.

Ik had ook nog altijd de neiging om excuses te zoeken. 'Ik ben moe,' wilde ik eigenlijk al voorafgaand aan een rit tegen mijn groepsgenoten zeggen. 'Ik heb een kater,' ging in mijn gedachten rond halverwege een lange klim. 'Ik voel mijn benen nog steeds van die wedstrijd van vorige week,' dacht ik terwijl ik de tranen moest onderdrukken. Tijdens elke rit was het een gevecht met mezelf om niet een uitspraak te doen waarom ik moest lossen, geen kopwerk deed of anderen geen pijn kon doen.

Om wat meer inzicht te krijgen in de redenen waarom het zo moeilijk voor me is om te stoppen met de verontschuldigingen en excuses, vroeg ik Rheannon Arvidson van het No Apologies team naar haar ervaringen – en hoe het team was ontstaan. Arvidson rijdt al tientallen jaren op een mountainbike en zegt dat haar neiging tot zichzelf excuseren voortkomt uit haar continue perfectionisme.

'Ik vind het moeilijk om fouten te accepteren en verder te gaan en ik haat het idee om de anderen waarmee ik fiets tot last te zijn,' zegt ze. 'Na een tijdje begon ik me te realiseren dat de verontschuldigingen die ik maakte eigenlijk een vorm van zelfkritiek was. Het was alsof ik constant 'Sorry, ik ben niet goed genoeg'.

Door jezelf meer bewust te zijn van de neiging om 'Sorry' te zeggen, kan je die negatieve associatie veranderen gedurende het leerproces, zegt Arvidson. Net als ik, deed zij ooit een poging om zichzelf minder te verontschuldigen en kwam ze erachter hoe vaak ze het eigenlijk deed tijdens fietsritten en in het dagelijks leven.

'Het gevoel dat ik associeerde met dit gedrag ondermijnde heel subtiel mijn vermogen om te leren en knaagde aan mijn zelfvertrouwen,' zegt ze. 'Elke keer als ik nu schaamte over een fout of gebrek aan kennis of kunde voel, probeer ik mezelf 'nog niet' of 'volgende keer beter' te zeggen. Het zorgt ervoor dat ik opener ben en mezelf meer accepteer zoals ik ben. En het maakt de fietsritten ook nog eens een stuk leuker!'

Arvidson stelde me voor om me te verdiepen in het werk van Carol Dweck, een psychologe die werkzaam is in het vakgebied motivatie. In haar geweldige TED Talk zegt Dweck dat er twee manieren zijn om een probleem aan te pakken dat buiten je capaciteiten ligt (in dit geval: over een boomstam heen springen): Heb je niet genoeg kunde (techniek) om het te doen? Of heb je gewoon nog niet uitgevogeld hoe je het moet doen? Het laatste zorgt voor groei in je ‘mindset’, een pad naar de toekomst en versterkt het gevoel dat je jezelf kan verbeteren.

Ik besloot dus om de 'nog niet' methode van Dweck en Arvidson te gaan oefenen. Elke keer dat ik mezelf wilde verontschuldigen of een excuus op wilde brengen, zocht ik in mijn hoofd naar een alternatief onderwerp of stelde ik me mijn fietsrit voor als 'work in progress'. Ik begon de momenten dat ik moest lossen uit de groep of het tempo naar beneden haalde te zien als signalen dat deze rit me sterker zou maken. Het was een manier die ik al gebruikte voor zware beklimmingen, maar die net zo goed werkten voor temporitten.

Mijn focus was gericht op positief blijven en praatjes te maken over andere zaken – wat dan ook – dan mijn zwakheden. Ik ontwikkelde zelfs een bepaalde kracht om sneller vragen aan anderen te stellen, vlak voor een klim. 'Zeg, hoe heb jij je echtgenoot eigenlijk leren kennen?' (Iedereen houdt ervan om hierover te praten, zo bleek. Vervang echtgenoot gewoon door 'beste vriend' of 'huisdier' wanneer wenselijk.)

Strava vertelde me dat ik niet sneller werd, maar een aantal van mijn vaste fietsmaatjes stelden dit wel vast – wat ik toeschrijf aan de kracht van het tonen van zelfverzekerdheid (of misschien werd ik gewoon voor schut gezet).

Maar het beste deel van het uitblijven van mijn eigen verontschuldigingen en excuses is dat anderen daardoor ook niet getriggerd werden om excuses op te werpen. Geen strijd meer om het beste excuus om te bepalen wie een zwaardere vrijdagavond had gehad, voorafgaand aan de zaterdagochtendrit. En zeker geen 'Sorry dat ik zorgde voor een lager tempo dan je gewend bent' meer als ik samen met mijn snelle fietsmaten op pad ga. In plaats daarvan vertelde ik gewoon de waarheid: 'Ik vind het zo gaaf dat we samen fietsen!'

Van onze Amerikaanse collega: Caitlin Giddings

Vertaling: Sander Jansen