De Belgian Mountainbike Challenge (BeMC): Afzien tot in je tenen

Het zonnetje schijnt en de temperatuur tikt een graad of 15 aan: perfecte omstandigheden! Midden in de winkelstraat wordt er opgesteld en na de laatste checks bij ander deelnemers over de beste tactieken, wordt het peloton om 11 uur in gang geschoten. De eerste etappe begint direct loodzwaar. Letterlijk vanuit de start moet er eerst een asfaltklim van twee kilometer worden bedwongen – de Haussire Sud voor de kenners – alvorens we het bos ingestuurd worden. Vanaf hier is het af en toe filerijden over single tracks of wat bredere bospaden en op de steilere klimmetjes moet door de drukte ook een aantal keer worden gelopen.

Na het eerste uur wordt dit een stuk beter en is iedereen aangewezen op zijn eigen beperkingen. Het parcours is echter dermate zwaar, dat ons voornemen om rustig te beginnen al vrij snel ergens op een steile strook is achtergebleven, want met grote regelmaat is het een kwestie van ‘volle bak’ trappen om maar op je fiets te kunnen blijven zitten.

Als je dan na twee uur rijden al zo goed als steenkapot zit en nog maar 35 km op je teller ziet staan, begin je toch wel even te twijfelen aan je mentale weerbaarheid. “Hoe moet ik in vredesnaam de resterende 215 km van dit weekend gaan verteren?” Dat de gemiddelde snelheid laag zou liggen was ingecalculeerd, maar zó laag na zóveel inspanning…

De vier verzorgingsposten – die prima voorzien zijn van een goede variëteit aan versnaperingen – dienen als bakens. Als oases in de woestijn. En nadat de laatste is gepasseerd ontstaat er weer wat moed voor de resterende 20 kilometer. Om deze direct weer de Ardense grond in te zien zakken bij het aanvangen van de befaamde muur van Borzée. Omhoog fietsen is een kansloze missie – gelukkig geldt dat voor iedereen die in onze buurt fietst – en na moeizaam gestrompel omhoog kan eindelijk de laatste snelle afdaling naar de finish ingezet worden. Volledig kapot, alle pijlen al lang en breed afgeschoten, maar wel heel erg voldaan blijkt uiteindelijk dat we beiden in de top 300 zijn geëindigd. Niet slecht!

Ook op zaterdagochtend kunnen we uitslapen: pas om 10 uur is het vertrek. Tegelijkertijd geeft dat voldoende tijd om je heel erg druk te maken over de zware benen die je mee naar het ontbijt sleept. Wat gaat dit worden vandaag? Aandachtig bestuderen we nog maar eens het rondeboek; we houden ons vast aan de relatief ‘eenvoudige’ eerste 40 kilometer die volgens de organisatie op het programma staat.

Gelukkig blijkt tijdens de eerste twee uur dat het inderdaad meevalt. De route voert over schitterende paden en single tracks, af en toe afgewisseld met een stukje asfalt of een brede boeren grindweg, en de hoogtemeters worden vrij vriendelijk afgewerkt. Het weer is uitstekend, de snelheid ligt relatief hoog en het gevoel is nog prima. De razendsnelle en niet al te technische afdalingen zijn een genot met de BMC Agonist 01: zonder veel moeite zetten we de hardtail-deelnemers op achterstand en sturen we toch met controle naar beneden.

Wetende dat het middenstuk van deze etappe het zwaarst is – vol met steile klimmetjes vanaf de oevers van de Ourthe – gebruiken we de tweede verzorgingspost om wat extra energie in te nemen. De bidon-service van de organisatie is ook een uitkomst: de bidon die we ’s ochtends voor de start hebben afgegeven staat ons keurig op te wachten en na een kleine minuut gaat het in hoog tempo weer verder.

De steile klimmetjes worden nu afgewisseld met evenzo steile en technische afdalingen. Concentratie is vereist, zeker als we de tot 'Wall of Death' omgedoopte diepte induiken. Maar ook hier doet de fiets fantastisch zijn werk. Waar anderen lopend naar beneden gaan, stuurt de BMC ons de goede kant op. Dit zijn passages om oprecht van te genieten, zeker als ze achter ons liggen. De omgeving is prachtig en de benen zijn nog relatief goed.

Het laatste deel van deze etappe zou volgens het rondeboek weer wat eenvoudiger moeten zijn, maar dat valt toch vies tegen. De hoogtemeters blijven zich opstapelen en als op een rotsachtige stukje afdaling de derailleur een tik krijgt en vervolgens de twee lichtste versnellingen niet meer bruikbaar zijn, wordt de uitdaging alleen nog maar groter. De warmte begint ook zijn tol te eisen, maar gelukkig worden we getrakteerd op een waterpassage door de Ourthe. Met het water tot kniehoogte sjouwen we onze fietsen naar de overkant, om direct daarna weer een lange klim op te stoempen. Het is nu aftellen tot de finish en na zes uur op de fiets is daar eindelijk de boog. Wát een dag!

Na even bijgekomen te zijn, de nodige herstelvoeding te hebben genomen – ook dat is uitstekend verzorgd – en genoten te hebben van de atmosfeer van het finishgebied, spuiten we onze fietsen schoon en brengen we de fiets met beschadigde derailleur naar het technische service punt. Als sponsor van de BeMC heeft Specialized voldoende mankracht en materiaal opgesteld om de vele herstelwerkzaamheden uit te voeren, zodat de deelnemers zelf niet aan de slag hoeven. Echt top geregeld, want na het avondmaal staat de fiets al klaar en kan hij kosteloos weer meegenomen worden.

Voorzichtig schuiven we op zondagochtend de gordijnen opzij. Het is nog droog, maar de weg is wel nat. Buienradar wordt tientallen keren gecheckt, maar er lijkt geen ontkomen aan: het wordt nat en koud vandaag. Een half uur voor het startschot klinkt begint het met regenen en eigenlijk houdt het de rest van de dag niet meer op. Menig deelnemer begint er niet aan vandaag, uit angst voor glibberpartijen of omdat de zin weggeëbd is. Wij dubben, wikken en wegen over de te kiezen kleding en als uiteindelijk de start achter ons ligt blijkt voor één van ons al snel dat de keuze niet goed heeft uitgepakt: de kou en nattigheid krijgen vat op het uitgeputte lichaam.

Na anderhalf uur zwoegen is het duidelijk, het wordt een DNF. Met pijn in het hart, dat wel. Maar ook met acceptatie en berusting, want met deze koude, verkleumde handen kan er niet meer veilig gedaald worden. En hoe heerlijk is een warme douche – in de eveneens uitstekend georganiseerde mobiele douchecabine – als je zo koud bent!

De binnendruppelende deelnemers zien er stuk voor stuk uit als mijnwerkers. Het parcours op deze laatste dag was slopend, nat en vooral ook heel modderig. Onherkenbaar zijn ze, de heroïsche finishers van de BeMC 2018 en iedereen wordt als een held onthaald. Toch best jammer om niet gefinished te zijn…

Na drie dagen afzien rondom het schilderachtige dorpje La Roche en Ardenne kunnen we maar één ding concluderen: dit evenement mag zich met recht de zwaarste mountainbike-tour van de Benelux noemen! Het parcours is bijzonder uitdagend en een goede technische vaardigheid op een mountainbike is daarom zeker vereist. Het aantal passages waar gelopen moest worden – omdat het zo technisch of steil was – had wel iets minder gemogen wat ons betreft, extra gekkigheid om het zwaarder te maken heeft zo’n evenement niet nodig. Ook zouden we zelf voor een iets eenvoudiger begin van etappe 1 kiezen, zodat er minder filevorming ontstaat. Maar alles bij elkaar was het een schitterend parcours door een fantastische omgeving.

Over de organisatie kunnen we ook alleen maar positief zijn. Tuurlijk, voor de € 230 inschrijfgeld verwacht je ook dat alles tot in de puntjes verzorgd is, maar daar is men ook goed in geslaagd. Het aantal afspuitplekken bij de finish had iets groter mogen zijn en onderweg bij de posten had iets meer technische ondersteuning mogen staan, maar verder konden we geen minpuntjes bedenken. De verzorgingsposten waren voorzien van voldoende drank en voeding, de bidon-service was perfect, de seingevers deden uitstekend hun werk door elke auto tegen te houden die je pad kruist, de finishlocatie bood alles wat je wenst na een zware rit, de technische service door Specialized was top geregeld en de afsluitende pasta party op zondagmiddag was een heerlijke traktatie.

Is je bucketlist voor 2019 nog leeg? Dan zou de BeMC weleens dat grote, uitdagende doel voor je kunnen zijn!

Ben je nog niet uitgekeken? Bekijk dan hier nog de video van de wedstrijd door de organisatie

Tekst: Sander Jansen
Foto: Sander Jansen