Een tattoo als bewijs van je fietsliefde

Op zijn rechterkuit pronkt een tekening van een fietsend mannetje met een kuif. Dat is Albert Priem zelf. ‘Dat vond ik wel humor. Op mijn linkerkuit staat een soort van fietsend skelet. Dat je zo hard fietst, dat er bijna niets van je overblijft.’ De rij-instructeur uit Amersfoort is dol op tattoos. Zijn hele lichaam is volgetekend. ‘Maar de fietstattoos komen alleen op mijn benen. Dat lijkt me niet meer dan logisch.

De grote tekening op mijn bovenbeen is een blijvende herinnering aan de prachtige fietstijd die ik heb gehad en die ik hopelijk nog voor de boeg heb. Dat als ik later oud en versleten ben, ik weemoedig naar de tattoos kan kijken.’

Gerrit de Vries was in de jaren negentig wielerprof. Jan Raas plukte hem weg uit de rijen van de amateurs. Ook reed de inwoner van het Friese Olderberkoop voor Peter Post en Cees Priem. Hij was een van de eerste wielrenners met een tattoo. ‘In die tijd werd een tattoo vooral geassocieerd met asocialen en criminelen. Gelukkig veranderde dat beeld. Ook Gert-Jan Theunisse had de nodige tattoos. En nu is het in het profpeloton gemeengoed geworden.’ De buffel op wielen op zijn linkeronderarm is een verwijzing naar de bijnaam die hij als renner had. ‘Jan Raas noemde mij als eerste zo. En deze tattoo is in zekere zin ook een verwijzing naar mijn sterrenbeeld stier.’

De linkerarm van Ilse van der Schans uit Gorinchem is bijna volledig bedekt met pentekeningen. Of beter gezegd, met poëzie. ‘Het zijn regels uit een gedicht dat ik heb gevonden op internet. Ik kwam het toevallig tegen. Deze regels vertellen wat fietsen voor mij is: het avontuur, de vrijheid. When I ride my bike, I feel free and happy. De racefiets is mijn betrouwbare bondgenoot. Solid en dependable. Dat zijn toch prachtregels om op je lichaam te laten vereeuwigen?

Ik ben geen type voor sieraden. Als anesthesist-assistent en als leerling-lasser wil ik niets aan mijn handen hebben. De tattoos zijn mijn versieringen. Ze vertellen hoe ik in het leven sta. Ik ben er trots op!’

Jean Biermans uit het Belgische Hasselt is naar eigen zeggen verslaaft aan fietsen. Al meer dan twintig jaar. De medewerker van Mercedes begon met wielrennen na een ernstig ongeluk. Een ongeluk waar hij bijna een been mee verloor.

'Na een revalidatie van ruim twee jaar was ik weer voldoende sterk om op de fiets te kruipen. Racefiets of Mountainbike, het maakt mij niet zoveel uit. Als het maar lang en zwaar is. Ik fiets in binnen- en buitenland, tot aan Afrika toe. Ik kan er volledig mijn ei in kwijt. Noem het een kruistocht in wielerbroek.

De Tattoo is mij een markering van een nieuw leven. Het leven na mijn ongeluk. En nee, ik heb niet in de gevangenis gezeten.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Bicycling 3 - 2017. Wil je dit soort verhalen niet missen of liever op papier lezen? Sluit dan hier een abonnement af.

Tekst: Rens Muller