Haute Route Alpe d’Huez – Drie dagen afzien bij een van de beste cyclo’s allertijden

Vandaag was het dan zover. Het moment waarvoor ik alle patat, lekkere biertjes en gebak uit mijn mond heb gespaard. Het was van te voren namelijk duidelijk dat alle overbodige kilo’s tijdens Haute Route Alpe D’Huez driedubbel zouden tellen.

Tijdens de uitgebreide briefing op de voorgaande avond werd het duidelijk; de etappe van vandaag was qua afstand weliswaar een korte (70 kilometer), maar 3000 hoogtemeters zijn niet te onderschatten! Voor de eerste etappe dalen we Alpe D’Huez af richting de start in Bourg D’Osains, om aan het einde van de dag te finishen bovenop 'onze' berg.

De rest van de ingrediënten van vandaag? Een stuk of 300 fanatiekelingen uit tientallen verschillende landen, een echte ‘Tête de la Course’ auto, motorbegeleiding, verkeersregelaars, mechanische assistentie en een bezemwagen.

In het startvak valt het op hoe gemoedelijk de sfeer is voor een prestatietocht. Iedereen staat rustig te praten en er is voldoende ruimte om vooraan aan te sluiten als je dat wilt. Ook de eerste 1,5 geneutraliseerde kilometers tot aan de voet van de Alpe D’Huez verlopen met de uitwisseling van de nodige beleefdheden. Een tikkeltje anders dan bij de amateurs zoals ik gewend ben. Maar vanaf de voet is het koers; vol gas rijden we de eerste kilometers van de Alpe D’Huez op, om vervolgens over het ‘balkon’ richting Les Deux Alpes te rijden. Het balkon doet zijn naam weinig eer aan, want de weg loopt constant op. Afzien geblazen. Maar ik kom in de eerste groep fatsoenlijk mee, dus dikke pret!

Op Les Deux Alpes zijn de benen warmgedraaid en kan ik flink wat andere rijders inhalen. De afdaling van de klim waar Boogerd heel wat wielerharten veroverde is uit veiligheidsoverwegingen geneutraliseerd. Dus; tijd voor een korte stop bij de ravitaillering voor cola, vers water en gelletjes.

Aan de voet van de mooie, maar slopende Sarenne blijkt dat de benen misschien iets té warm zijn gedraaid. Waar de 13,8 kilometer lange klim op papier lijkt mee te vallen (helaas kan je op papier geen berg opfietsen), blijkt deze feitelijk de zwaarste beproeving van vandaag. Het laatste stuk zit ik tegen kramp aan en ik hoor later bij de finish dat ik zeker niet de enige was. Gelukkig volgt er een relatief eenvoudig deel tussen de Sarenne en de Alpe D’huez en begin ik mij stiekem al te verheugen op de massage en het buffet.

De laatste kilometers op Alpe D’Huez verlopen op zijn zachtst gezegd pijnlijk. Bovenop volgt de verlossing (voor vandaag dan). Afzien was het, maar wel met een brede glimlach.

De organisatie zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is en dat jij eigenlijk alleen maar hoeft te trappen en van de omgeving hoeft te genieten. De verkeersregelaars, medewerkers, motorbegeleiding en routebordjes zijn zo professioneel als het maar kan. Na afloop parkeer ik mijn veel te mooie BMC Team Machine (die we voor deze gelegenheid ook maar meteen testen) dan ook maar wat graag in de bewaakte stalling om een massage te boeken en aan te schuiven bij het buffet. Eten!

De masseuse die even later mijn benen onder handen neemt, voelt eens aan mijn bovenbenen en verontschuldigd zich vervolgens dat ze maar 15 minuten heeft. Dat belooft veel goeds voor de 4600 hoogtemeters van morgen….

Zie hier een video van stage 1.

Waar de ‘originele’ Haute Route Alps (zes dagen, 787 kilometer en ruim 20.000 hoogtemeters) bekend staat als de zwaarste cyclo van de wereld, wil de organisatie met de driedaagse evenementen de evenementen voor een breder publiek geschikt maken.

Vandaag bleek dat 'een breder publiek' niet inhoudt dat de etappes ook daadwerkelijk makkelijker zijn. Ik heb afgezien als een beest!

Voor de etappe van vandaag stonden niet alleen de Croix de Fer en de Glandon op het menu. Ook de Alpe d’Huez moest eraan geloven. Beter gezegd: de rijders moesten er aan geloven. Op zijn zachtst gezegd een pittig ritje met 150 kilometer en een kleine 4500 hoogtemeters. Koekoek.

Het Haute Route motto ‘ride like a pro’ heeft dus niet alleen betrekking op de faciliteiten, maar net zo goed op de zwaarte van de etappes. En als het om faciliteiten gaat, hebben we vandaag ook weer niets te klagen. De organisatie levert framestickers voor op je bovenbuis waar de obstakels van de dag keurig op geprint zijn. Een lekkere houvast op dagen als deze. De GPS route krijg je netjes van te voren en de massage van gisteren lijkt wonderen gedaan te hebben.

Mijn benen voelen zowaar een stuk beter dan gisteren bij het oprijden van de Col de la Croix de Fer (de eerste col van de dag). Sparen is de boodschap want de 150 kilometers van vandaag zijn toch al snel goed voor zo’n 7 uur genieten (naar de vaantjes gaan, zou je beter kunnen zeggen). Ik neem me voor om mezelf niet meteen kapot te rijden, en dus neem ik, tussen de top van de Croix de Fer en de voet van de Glandon even de tijd om goed te eten en te drinken.

De organisatie heeft voor vandaag een ‘no-timing zone’ ingesteld vanaf de top en dat komt goed uit gezien mijn voornemen en het feit dat er bovenop de Croix de Fer een bevoorradingspunt is. Jammer genoeg is de geneutraliseerde zone maar liefst 40 kilometer lang en deze een sector zal de gemiddelde Nederlander beter liggen dan het pure klimwerk. Maar ontspannen genieten van de afdaling is gelukkig wel fantastisch! Veiligheid gaat gelukkig voor alles en dat is dus precies de reden dat de organisatie deze zones hanteert.

Bij de bevoorrading is er, zoals inmiddels te verwachten, niets te klagen. Voldoende gelletjes, sportrepen en ook hartige tussendoortjes. Voor degene met een gevoelige huid zijn er zelfs tubes zonnebrandcrème beschikbaar. Dik voor elkaar dus.

Terug naar de orde van de dag, want ik ben inmiddels aanbeland aan de voet van de Glandon. Nadat we de lopende stukken met een flink tempo hebben afgeraffeld is het moment voor de 19,9 kilometer aan 7,2% gemiddelde klim toch echt aangebroken. Help! Maar ik blijf al snel over met twee afgetrainde Belgen en tegen het einde beginnen de kilometer flink te tellen. Met stukken van 10 en 11% beginnen mijn lichaam toch wat te protesteren. De benen voelen echter nog best goed! En de moraal zit ook snor want ik merk dat ik vandaag veel mensen achter me gelaten heb.

Bovenop is het een kwestie van snel de voorraad water en gels aanvullen (geen no-timing zone dit keer) en volgas genieten van de afdaling van de Glandon. De BMC Team Machine doet precies wat ik wil en zorgt niet voor vervelende verrassingen. Wat een machine zeg.

De Alpe d’Huez rijden we op vanaf Allemond en het dorpje Reculas. Een wat onbekendere kant, maar daarom zeker niet minder mooi (of zwaar). Inmiddels rijd ik al een tijdje in mijn eentje rond en doe ik mijn uiterste best om het moraal hoog te houden, ondanks brandende benen en piepende longen. Dit lukt aardig en uiteindelijk finish ik na 7 uur afzien rond een 25^ste plek in de daguitslag! Plek in het algemeen klassement? 13 Plekken omhoog naar plaats 26. Bam!

Op naar morgen. Nog één keer met het hol open Alpe D’huez oprijden voor de klimtijdrit. Maar eerst: massage…

Zie hier een video van stage 2.

Een geannuleerde vlucht, een nacht in Lyon met WK voetbal festiviteiten (of relletjes inclusief traangas en ME) en een omslachtige terugreis naar het vliegveld later... Onze redacteur is er eindelijk aan toe gekomen om zijn stuk over de laatste etappe van deze Haute Route af te ronden.

Op zondag stond ons alweer het toetje van deze Haute Route Alpe d’Huez te wachten. Een keer volgas de Alpe d’Huez op vanuit Bourg D’Osains. Compleet met startpodium, cameramannen en jury. Inclusief aankomst op de plek waar ook de Tour finisht. De volle mep dus! Dus net als de echte mannen en perfect voor de betere Strava-tijden.

Zoals gebruikelijk bij tijdritten wordt er gestart in omgekeerde volgorde van het klassement met telkens 30 seconden verschil. Dit zou dan ook een mooie krachtmeting worden, waarbij het klassement nog wel eens goed opgeschud zou kunnen worden!

Iedereen die wel eens Alpe d’Huez heeft opgefietst, weet dat het niet de langste of steilste col ooit is, toch is er iets waardoor de 13 oplopende kilometers altijd verrekte veel pijn doen. De slijtageslag van de afgelopen dagen heeft haar sporen nagelaten, want voordat ik in de eerste van de in totaal 21 haarspeldbochten in reed, zat het melkzuur al tot in mijn oorlellen.

Met een marge van anderhalve minuut op mijn eerstvolgende belager mocht ik echter niet te veel toegeven aan het brandende gevoel in mijn benen om de 25^ste plek in het klassement veilig te stellen.

De tijdrit blijkt niet alleen lichamelijk zwaar. Ook mentaal heb ik het moeilijk om na de afgelopen dagen mezelf echt pijn te doen. Gelukkig zijn de vroeg gearriveerde Tour de France fans en de Engelstalige-'COME-ON-MATE'-deelnemers nooit te beroerd om je vooruit te schreeuwen. Het laatste beetje vermogen schraap ik van het eelt van mijn kleine teen en een klein uur later finish ik op de 40^ste plek in de tijdrit. Ik zak hierdoor van de 25^ste naar de 26^ste plek in het klassement. Helaas net geen top 25 dus!

Tijdens de afsluitende ‘Award Ceremony’ en het buffet komt het voldane gevoel en de bezinning die hoort bij het volbrengen van deze uitputtingsslag. De sfeer tijdens dit weekend is niet te vergelijken met andere prestatietochten die ik heb gedaan. Deelnemers die elkaar aanmoedigen en te hulp schieten, de ontspannen sfeer voor en na de start en het plezier dat iedereen heeft in de uitdaging.

Uiteraard zijn er bijna altijd verbeterpunten te vinden voor de organisatie. Zo zouden er bijvoorbeeld (meer) toiletten geplaatst kunnen worden bij de start en de ravitaillering. Ook zou er gewerkt kunnen worden met ‘drop-zones’ voor afval. Want veel mensen die Tour de Franceje spelen nemen het niet zo nauw met het weggooien van gelletjes en wikkels.

Dit 'alles' valt echter in het niet bij alle faciliteiten voor de renners en de behulpzaamheid van iedereen binnen de organisatie. Ik kan dan ook met een gerust hart zeggen: Haute Route is een feest voor iedereen die een weekend of een week wil proeven van het leven als een prof. Doen!

Zie hier een video van de klim tijdrit.

Tekst: Sven Asjes