Dit zijn de mooiste beklimmingen van de Tour 2018

Het is goed dat de renners maandag 16 juli een rustdag hebben. Op dinsdag staat er namelijk een werkelijke monsterrit op het programma. De afstand (158,5 km) is bedrieglijk, vandaag moet er vooral veel worden geklommen. Na de korte Col de Bluffy (what’s in a name: dit kun je letterlijk vertalen door bergpas van de blufferds) van 1500 meter en de 11,3 kilometer lange Col de la Croix Fry (gemiddeld stijgingspercentage van 7%) is het vooral de beklimming van het Plateau des Glières dat renners de nek om kan doen. De 6 kilometer lange klim stijgt met een gemiddelde van maar liefst 11,2%.

Het laatste gedeelte van de klim is het echter gedaan met het asfalt en zullen de renners de laatste twee kilometer over een zandpad af moeten leggen. Wil je alvast weten hoe dat eruit ziet? Kijk hier. De renners wacht daarna nog de Col des Fleuries, de Col de Romme (8,8 km – 8,9%) en tot slot de Col de la Colombière (7,5 km – 8.5%).

Terwijl de renners aan het afzien zijn genieten wij op de bank van de prachtige omgeving. Deze etappe wordt overigens ook deels gebruikt voor La Course: de vrouwenrace die op dezelfde dag plaatsvindt. De vrouwen komen iets later op het parcours en rijden 118 kilometer.

We hadden het al eerder over deze rit: het Nederlandse spektakel dat niemand mag missen. Maar hoewel we uitkijken naar de titanenstrijd op de Alpe D’Huez is het de moeite waard om al eerder in te schakelen.

De Col de la Croix de Fer is een klim van maar liefst 29 kilometer met een gemiddelde van 5.2%. Vooral tussen kilometer 8 en 10 (ruim 11%) en de laatste 8 kilometers (tussen de 8 en 11%) kunnen hier de verschillen worden gemaakt. De col eindigt op ruim 2000 meter, een hoogte waarbij ook het verminderde zuurstofgehalte de renners parten kan spelen.

Omdat het een vrij technische beklimming is, zullen renners hier proberen weg te komen om met een voorsprong aan de afdaling te beginnen. Let even op tijdens deze afdaling: met mooi weer is het L’Eau D’Olle, het meer waar de renners voorbijvliegen, spiegelglad en weerkaatsen de omringende bergen in het water.

Een kort dagje voor de renners. Maar wat voor een. De slechts 65 kilometer lange rit van vandaag kan weleens een alternatieve tijdrit worden. Maar dan wel één voor iemand met goede klimmersbenen. Meer dan de helft (43 kilometer) van deze rit gaat namelijk omhoog.

Deze rit kent bovendien een nieuw format. Het veld start in vijf verschillende groepen. De eerste groep is die van de gele-truidrager + de top 20 van het klassement. Daarna volgen nog 4 andere groepen, gebaseerd op het klassement. In tegenstelling tot al de andere etappes is het vanaf kilometer 0 vol gas, er is in deze rit namelijk geen neutrale zone. Hoeveel tijd er tussen de verschillende groepen zit is nu nog onbekend.

Vooral de laatste klim van vandaag is de moeite waard. De Col de Portet is maar liefst 16 kilometer met een gemiddelde van 8,7%. Het is de eerste keer dat deze Col opgenomen wordt in de Ronde. Let vooral op het laatste stuk, als de renners maar liefst 11 haarspeldbochten voorgeschoteld krijgen.

Ga er maar goed voor zitten. De ruim 200 kilometer lange rit van vandaag kent bijna 5000 hoogtemeters. Het is hiermee de koninginnenrit van deze Tour. Al na amper 7 kilometer mogen de renners voor het eerst aan de bak voor een klimmetje van 1500 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,2%.

Na 35 kilometer volgt de Côte de Capvern-les-Bais (5.1%) Het zijn slechts opwarmertjes voor het echte werk: allereerst de Col D’Aspin. Een 12 kilometer lang gedrocht met een stijgingspercentage van 6,5%. Meteen na de afdaling volgen de Tourmalet, de Col de Bordères en de Col de Soulor elkaar razendsnel op.

Maar ook daarna is het nog niet gedaan. Voordat de renners finishen in Laruns moeten ze eerst nog de Aubisque op. En deze laatste col wil je niet missen. Al in 1910 stond deze col op het programma van de Tour. Sindsdien kenmerkt de col zich door incidenten geweest. Zo viel Wim van Est in 1951 70 meter naar beneden toen hij te veel risico nam in de afdaling, moest de Fransman Lucien Aimar gedwongen opgeven toen hij bewusteloos raakte door zuurstofgebrek en bevat de klim onder andere een onverlichte tunnel (met bocht) en een stuk van ruim 13%.

De Aubisque kennen we ook nog van de Vuelta in 2016. Robert Gesink was toen de eerste die de top wist te bereiken toen hij in de laatste 300 meter Kenny Elissonde en Egor Silin net voor wist te blijven (kijk de beelden hier nog maar een terug, vooral vanaf 2u04). De finish ligt dit keer niet op de top maar volgt na een afdaling van zo’n 20 kilometer. De afdaling kent nog een aantal scherpe bochten, voer voor technische dalers.

Tekst: Miriam van Reijen