‘Waar zijn we in vredesnaam aan begonnen?’

Hoe vaak hebben wij dit niet tegen elkaar verzucht, tijdens de tien dagen Noordkaap. We staan niet bepaald bekend als watjes, maar we zijn onszelf toch heel wat keren tegengekomen tijdens deze tiendaagse reis met een gezelschap bestaande uit militairen, (ex-) politieagenten, jongeren, gasten en begeleiding. Op zichzelf nauwelijks afwijkend van een normale fietstocht, ware het niet dat de zo normaal ogende deelnemers vrijwel allemaal de nodige traumatische gebeurtenissen met zich meedroegen.

Marianne Vos

En met een ‘gewoon’ fietstochtje begon het allemaal en wel in het mooie Altena. Al twaalf jaar lang wordt daar het Marianne Vos Wielerfestival georganiseerd waar de absolute wereldtop vrouwenwielrennen aan de start staat en er tussen alle bedrijvigheid door onder andere ook de competitie voor handbikers en een grote toertocht voor vrouwen wordt georganiseerd. Het leek de organisatie een mooi ding om deze toertocht in 2017 ook open te stellen voor sporters met een beperking. Kennis te laten maken met de prachtige omgeving en daarna te genieten van topsport leek een prachtcombinatie. Marianne Vos, die als absolute topatleet, een groot hart heeft voor de jeugd- en breedtesport was direct enthousiast. Enkele weken ervoor werd er gebeld door het Wounded Warriors Cycling Team, een organisatie van oorlogsveteranen, die wilden inschrijven met wat jongeren van woongroep Pluryn in Groesbeek.

PTSS

De organisatie ging uit van mensen met een fysieke beperkingen en groot was ook de verbazing dat er een bus met ogenschijnlijk gezonde en getrainde volwassenen en jongeren aankwam. Bij de inschrijving bleek al snel dat dit niet het geval was maar dat deze deelnemers stikten van de zenuwen en aangaven last te hebben van heel veel prikkels in hun maatschappelijke leven, beter bekend als Post Traumatische Stress Stoornis. De oorzaken waren divers, de veteranen vanuit oorlogssituaties variërend van Nieuw-Guinea tot Afghanistan, politiemensen door ervaringen tijdens hun werkzaamheden, de jongeren door misbruik, mishandeling en verwaarlozing.

Ondanks de nervositeit kwamen ze allemaal heel trots over de finish waar ze met attenties en complimenten van Marianne Vos ontvangen werden. De koppeling van veteranen die toch tegen veel onbegrip aanlopen omdat er uiterlijk niets aan de hand is en de jongeren van Pluryn die door hun beschadigingen uit het verleden geen vertrouwen in anderen hebben, intrigeerde ons en we hebben dat jaar de voorbereidingen voor hun bizarre evenement van nabij gevolgd. Beide groepen vertrouwen geven of weer ontwikkelen, zou gebeuren met het fietsen van een monstertocht van maar liefst 3200 kilometer van de Noordkaap naar Doorn, waar het veteraneninstituut is.

Inzet

En dan komt het aan op focus en discipline en dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. De jongeren hebben van huis uit over het algemeen erg weinig meegekregen qua zorgen voor zichzelf, laat staan voor anderen. Vooruitkijken, zorgen dat je materiaal in orde is, op tijd bij de trainingen die wekelijks plaatsvonden, goed eten en drinken bleken geen sinecure. Het vereiste heel wat inzet maar vooral oneindig veel geduld van de Wounded Warriors en de begeleiding vanuit Pluryn om dit te bewerkstelligen. De Noordkaap bleek heel ver weg en elke extra gefietste kilometer of klimmetje werd dan ook gevierd of het einddoel zelf al bereikt was.

Een van die feestelijke momenten vond plaats tijdens een persconferentie in januari 2018 waar Marianne Vos en Frits Barend namens de organisatie en stichting Sterrenfietsen kledingsets mochten aanbieden zodat de jongeren ook in de winter flink bleven trainen. In april waren zij ook weer present tijdens de clinic met Rob Harmeling en Marianne bij Kwetters eieren in Veen waar wij een mooie financiële bijdrage mochten overhandigen aan de Noordkaap groep.

Op 18 juni zou er daadwerkelijk gefietst gaan worden. Via onder andere Trondheim en Lillehammer werd koers gezet naar Doorn. 3200 kilometer door vijf landen. Wat een enorme opgave voor de organisatie om zoveel mensen en materiaal logistiek te verplaatsen, te voeden en zonder ongelukken uiteindelijk het einddoel te laten bereiken.

Afgezien van deze praktische uitdaging bleek er ook een aantal zeer diverse culturen te moeten integreren tijdens de tocht. De defensiecultuur bleek een totaal andere dan hetgeen gebruikelijk is in de politiewereld, laat staan die van welzijnswerkers en de jongeren zelf. Er waren soms botsingen maar aan het einde van de reis had iedereen elkaar in de armen gesloten.

Tekst: Fientje Bax en Esther Vroegh