Het was de beste beslissing in haar leven. De beste ooit. Henrieke Wijnsma had vier jaar geleden flink last van liefdesverdriet. ‘De ene dag ging mijn relatie uit, de volgende dag heb ik een fiets gekocht.’ Niet veel later was ze verslaafd. Aan het fietsen.

Nu heeft ze, dankzij die ene briljante ingeving, zowaar een fietsenwinkel én café in Groningen. En omdat Spaak, koffie & koers, volop draait, heeft ze minder tijd om te fietsen. De passie blijft echter. En dus organiseert ze elke dinsdagavond een Women’s Ride. Omdat ze merkte dat veel vrouwen ‘even over een drempel heen moeten.’

De groep kent een vaste kern van zes, zeven vrouwen, maar heeft wel een wisselende samenstelling. De ene week zijn er tien, dan weer een paar meer. Er is maar één voorwaarde: dat je vrouw bent. Met het langer worden der dagen wordt de groep steeds groter. Enkele dagen na de langste dag stonden er opeens 25 vrouwen voor Spaak. Sindsdien durft initiatiefneemster Wijnsma officieel van een geslaagd experiment te spreken. ‘Eerst was het een beetje een probeersel. Maar nu weten we dat de dinsdagavondrit echt in een behoefte voorziet.’ Voorwaarde is wel dat er, hoe groot de groep ook is, behoorlijk doorgetrapt wordt. ‘Ik houd niet zo van keuvelrondjes,’ aldus Wijnsma, na een rondje van ruim 60 kilometer met 28,5 per uur gemiddeld.

De vrouwen komen stuk voor stuk uit Groningen, negentig procent uit de stad. ‘Studentes, die anderen willen leren kennen. Sportieve types die skiën, triatlons doen of hardlopen, en hun conditie op de fiets op peil willen houden. Wielrensters die koersen, en bij ons uitfietsen. Maar Lien is bijvoorbeeld de vijftig al gepasseerd. Zij fietst al heel lang, anderen beginnen net. De Spaak Women’s Ride is voor alle leeftijden, voor alle beroepen. Er is maar een principe: samen uit, samen weer thuis.’

Binnen vijf minuten zijn ze de stad uit, op het Groningse platteland. ‘Ben je zo in the middle of no where.’ Plat dat is het. Groningen ligt vol ‘Dutch Mountains’. Onzichtbaar, vooral voelbaar. ‘Hier, in het noorden, waait het altijd. Herstel, hier waait het altijd hárd.’ Groningen is mooi. Rustig en zo goed als stoplichtvrij. ‘Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik pas bij mijn zus in Haarlem een tochtje op de fiets maakte. Wat een mensen, wat een stoplichten. Hier heb je wél nog ruimte en rust.’ En prachtige dorpjes. Zoals Usquert en het aan het Lauwersmeer gelegen Zoutkamp. Of Noordpolderzijl, dat de kleinste zeehaven van Nederland heeft en zo’n mooie blik over de Waddenzee biedt. Hier ook, op de dijk, ligt een gewild Strava- segment. Onlangs stond de wind gunstig. ‘Hebben we met een groepje voor de lead-out gezorgd, Claire en Margot sprintten ervoor.’ Thuis, na het uploaden, bleek dat het gelukt was. Euforie alom. ‘Ik zei al, geen keuvelrondjes.’

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk in Bicycling nummer 2 van 2017. Wil je meer van deze verhalen lezen? Sluit dan hier een abonnement af.

Tekst: Edward Swier Fotografie: Clemens Rikken