Het Grand Départ is een ode aan Marco Pantani

'In de winter van 2005, nog geen jaar na het overlijden van Marco Pantani, reed ik op een regenachtige dag vanuit mijn woonplaats Florence, via Bologna, naar badplaats Cesenatico, op weg naar de laatste rustplaats van mijn wielerheld. De geur van nostalgie hing in de lucht boven de drassige uitlopers van de Po-delta, terwijl ik langs de beroemde zoutvlaktes van Cervia trok. Op de muziek van Fred Bongusto’s Una rotonda nel mare dacht ik aan mijn ouders die in het voorjaar van 1970, een paar maanden na de geboorte van Pantani nota bene, ook dit laatste stukje weg hadden afgelegd. In een Volkswagen kever richting zon, zee en strand aan de Adriatische kust. Smoorverliefd en vol verlangen naar het leven dat nog voor hen lag. Nu lag dat leven voor een belangrijk deel al achter hen. En had de gevallen wielerheld er een jaar geleden zelf een einde aan gemaakt.'

'Gestorven in ondraaglijke eenzaamheid, als een in de steek gelaten hond. Op Valentijnsdag nota bene en op de verjaardag van zijn ex-vriendin, als in een dramatische scene van een opera. Een overdosis cocaïne genomen in kamer 505 van Les Rose Suite Hotel in Rimini, zo schreven de kranten. Over samenzweringstheorieën of een inmenging van de maffia sprak nog niemand. De eenzaamheid die hing rond Pantani’s wanhoopsdaad, die zich onbegrepen had gevoeld en door de wielerwereld in de steek gelaten na zijn uitsluiting tijdens de Giro d’Italia van 1999, was in schril contrast met het beeld dat ik van de wielrenner had die ogenschijnlijk zo kon dartelen op de flanken van de Stelvio of de Galibier. Die schijnbaar moeiteloos Ullrich of Indurain zijn hielen liet zien, trip-trap-trap op de pedalen en weg was-ie. In zijn vroege jaren te herkennen aan de wielerbroek in jeanslycra van Carrera – tegenwoordig een cultklassieker onder wielerfetisjisten - en later in het geel van Mercatone Uno, een meubelfabrikant.'

'Ik reed de verlaten straten van Cesenatico binnen, langs het oude haventje en de beroemde broodjeskraam van Tonina Pantani, inmiddels met de luiken dicht. Hier was in 1998 uitbundig feestgevierd nadat de beroemdste zoon van de stad het geel van de Tour de France mee naar huis had gebracht en gingen de piadine met stracchino, rauwe ham en rucola als warme broodjes over de toonbank. Na jaren van laagconjunctuur binnen het Italiaanse wielrennen, in een tijdperk ver na dat van Fausto Coppi, Gino Bartali en Felice Gimondi, was een wielrenner opgestaan die met zijn aanvalslust de romantiek had teruggebracht in de sport.'

'Wisten wij veel van EPO, van insulinespuiten en te hoge hematocrietwaardes. Los daarvan; Wilden we het eigenlijk wel weten? Of wilden we wegdromen? In het land waar de aanbidding van sporthelden zo’n beetje is uitgevonden en Pantani al tot halve heilige was verklaard, werden de vuige kanten van de sport zoals zo vaak vakkundig toegedekt en werd ook ik volger van het wielerevangelie van apostel Pantani. Vanwege de combinatie van gedurfde aanvalslust, bovenmenselijke prestaties en psychologische kwetsbaarheid, was hij de personificatie van alles wat de wielersport zo mooi maakt. En bestaat er een betere manier om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur dan te genieten van de heldendaden van een atleet?'

Lees de volledige ode van Renate Verhoofstadt aan haar gevallen wielerheld Marco Pantani in onze Tour de France Special 2024.

Meer weten over de Ronde van Frankrijk? Lees ons artikel met alles over de Tour de France 2024. Of bekijk de achtergrond van het parcours in het artikel over het parcours van de Tour de France 2024. Wil je alle 21 etappes tot in detail analyseren, inclusief profielen en uitgebreide informatie? Check dan ons artikel met alle etappes van de Tour de France 2024.