Op avontuur bij de Dutch Masters of MTB

Wat onwennig rijd ik om zeven uur ’s ochtends in het donker de manege binnen. Voor het eerst van mijn leven sta ik in een paardenbak. Gelukkig met mijn eigen vertrouwde aluminium ros, maar toch: ik sta in een paardenbak. Als ik om me heen kijk tref ik een vertrouwder beeld: een startboog, startvakken, een rij dixies en een lange tafel met vriendelijk kijkende vrijwilligers. Die zitten er al even, dat zijn vast ochtendmensen. Ik heb nog ongeveer een uur tot de start, dus ik haal in alle rust mijn stuurbordje op, maak een praatje, en zet het bordje vast met twee tie-wraps.

Even later kijk ik met een bakkie koffie rustig om mee heen. Top geregeld hier. De manege stroomt langzaam vol met fietsers. Ik krijg op de app een foto binnen van mijn vrouw (die me gisteren licht meewarig aankeek toen ik zei dat de wekker op vijf uur stond, op zondagochtend). Op de foto kijken twee vrolijke koppies me met hun schoencadeautjes aan. Daarna een appje van mijn fietsmaat met wie ik deze tocht samen zou gaan rijden. Hij stond al tijden ingeschreven, twee weken geleden haalde hij me over om ook mee te doen. Maar eergisteren meldde hij zich af, na ziek-zwak-snotterig onvoldoende vertrouwen om mee te doen. Lekker dan. Na wat wikken, wegen, twijfelen en meerdere keren het weerbericht checken appte ik hem toen het LSRF-motto terug: 'Thuisblijvers krijgen altijd ongelijk!'. Ook dat mocht niet baten, hij bleef thuis. Ik sta nu in mijn uppie klaar voor de 101 km marathon bij de Dutch Masters of MTB. Mijn eerste echte MTB-wedstrijd.

Voelbare wedstrijdspanning in het startvak

Het startvak is een bonte verzameling fietsers: eenlingen en groepjes, wedstrijdrijders en recreanten, gravelbikes en MTB’s, strakke tenues en rugzakken, oud en jong. Overeenkomst: allemaal met goede zin! Dit is duidelijk een evenement voor iedereen die van een avontuur en een uitdaging houdt. En van de fiets, maar dat is logisch. Zelf heb ik niet echt een idee hoe mijn dag eruit gaat zien. Heb weinig getraind, op mijn woonwerkritjes en incidenteel MTB-tochtje van een uurtje na. Mijn voorbereiding is beperkt gebleven tot één lange duurrit vorige week. En die viel me heel zwaar. Vooraf was daarom mijn plan om er een gezamenlijke sportieve toertocht van te maken. Dus dan straks in mijn eentje maar op zoek naar een lekker groepje van mijn niveau. En dan kijken hoe ver ik op dat tempo kom.

Tekst gaat verder onder afbeelding

Om exact acht uur wordt er afgeteld en het startsein gegeven. De wedstrijdspanning is voelbaar en op stevig tempo rijden we de manage uit, de weg op. Het begint inmiddels licht te worden. Ik sta in het eerste startvak en vooraan zie ik ze wegknallen. Met het tempo dat ik gekozen heb val ik direct een beetje in niemandsland. Als er vanachter nog een paar snelle mannen langs komen denk ik niet na. Ik ga op de pedalen staan en jaag volle bak over de weg door Haarle naar de voorste groep toe. Mijn hartslag vliegt omhoog (veel te hoog, denk ik direct), maar ik weet ook dat het stevig waait en dat aansluiten bij een groep dus wel loont. Als de eerste schrik weg is (wat doe ik nou!?), knalt de adrenaline door mijn lijf. Dit is mooi, en ik moet even denken aan de koersen op Sloten die ik een paar jaar geleden reed.

Relatief makkelijk eerste stuk

Na een paar snelle eerste kilometers over grotendeels asfalt draaien we het bos in. Waar ik nu met de MTB doorknal met een pelotonnetje kleppers, daar reed ik deze zomer een relaxte tocht op de gravelbike met mijn vader. Mooi contrast. Hoop dat vandaag net zo’n mooie herinnering wordt. Deze eerste stukken onverhard zijn relatief eenvoudig. Veel lange, lopende bospaden en een paar lopende klimmen net ten noorden van Nationaal Park Sallandse Heuvelrug. Het klimwerk voelt lekker. Mooi! Het belooft een afwisselende dag te worden. Ik heb de route niet helemaal uitgeplozen maar weet wel dat het ongeveer een derde verhard, een derde onverhard en een derde ‘echt’ mtb-en wordt. Een prima vooruitzicht voor deze hardloper van origine, die vervolgens is gaan wielrennen, en daarna ook nog een MTB erbij heeft genomen. Met mijn relatief beperkte stuurvaardigheid verwacht ik het op mijn hardtrail op de singletracks het zwaarst te krijgen. Dus ik geniet op dit deel van het parkoers nog maar even.

Het eerste uur handhaaf ik me achterin het eerste peloton. Ik probeer zo zuinig mogelijk te rijden, want het gaat me eigenlijk te hard. Ik kijk maar niet meer op mijn hartslagmeter. Door de hard wind en het draaien en keren is het stevig aanpoten. Na ieder stukje onverhard, iedere zware grasstrook en iedere bocht vol aan de bak om weer aan te sluiten. Stiekem hoop ik bij iedere bocht dat er een groepje af zal waaien die het wat rustiger aan wil gaan doen… Na een uur is het éindelijk zo ver. Hèhè, een mooi groepje van een man of tien, en het tempo zakt tot acceptabel niveau.

Lees ook: Drenthe 200 - dit moet je weten

Volle bak langs de verzorgingspost

Een paar kilometer verder dient de eerste verzorgingspost zich aan. Daar ben ik wel aan toe, wil sowieso mijn bidon vullen. Maar daar denkt de rest anders over. Veel wedstrijdrijders blijken aangesloten te zijn bij een lokale wielerclub en krijgen onderweg bidons aangereikt. 'Jullie hebben de hele dag de tijd hoor', grapt een vrijwilliger achter de tafel als de groep doorknalt. 'Tja, lekker gezellig dagje uit hè', zeg ik snel terug. Waar ik me voorgenomen had om nu een uurtje wat relaxter te gaan rijden, kan ik wéér aan de bak. Ik blaas door, passeer wat mensen en sluit aan wanneer we het natuurgebied rondom de Lemelerberg in rijden. Op de eerste lange klim zakt het tempo en neem ik de tijd om eens écht om me heen te kijken over het uitgestrekte open heidegebied naast me. Wow, wat is het hier prachtig mooi!

Met een wat kleiner groepje rijden we samen verder. We wisselen kop af op de open stukken, en passen ons tempo enigszins aan elkaar aan bij het klimwerk. Vrienden voor vandaag. Dit is geen klimtocht, maar al met al er staan in totaal toch 700 hoogtemeters gepland. De hoogtemeters zijn mooi verspreid over de route in vier blokken. Vooral in het gebied ten westen van Hellendoorn worden we getrakteerd op een paar serieus steile en soms technische lastigere klimmen. Tussen die heuvelblokken is vandaag een fijn groepje echt nodig door de stevige wind. Dus we sparen elkaar.

Dan hoor ik op een van de singletracks wat vallen. Ik check snel mijn bidons. Die zitten er nog in. Dan zal het wel bij de rijder achter bij zijn geweest, of een opspringende tak. Als we even later een breder stuk op draaien kijk ik even goed. Kak, mijn zadeltas is weg. Bedenk me dat zoeken waarschijnlijk onbegonnen werk is, en dat er geen waardevolle spullen in zitten. Als mijn tubeless banden doen waar ze voor zijn, dan kom ik vandaag wel door. En anders wordt het een stuk lopen.

Lees ook: De mooiste Mountainbike routes van Nederland

In het tweede deel verandert het parkoers

Inmiddels zijn we ruim over de helft en realiseer ik me dat ik me nog hartstikke goed voel. Onverwacht goed. Ik blijf op mijn eten en drinken letten, dat is extra belangrijk als je minder duurwerk in de benen hebt. Ondertussen krijg ik het vertrouwen dat ik dit wel vol ga houden. Om me heen rood aangelopen koppen, en steeds meer mannen die een kopbeurtje overslaan. Begin me langzaam een van de sterkeren in de groep te voelen. Ook als het parkoers ineens verandert. Tot nu toe was de ondergrond top, zowel op de onverharde paden als in het bos. Ondanks alle regen van de afgelopen weken. Maar nu wordt het pittiger. Een aantal hele brede zandpaden zuigen zo hard dat het stoempen wordt. In de verte zie ik andere rijders bijna stil staan in het weiland. Als ik ook rechtsaf sla snap ik waarom. De wind slaat recht van voren in mijn gezicht. En van het pad is weinig meer over dan een dertig centimeter brede stook diepe blubber tussen een sloot aan de ene kant en een hele grote diepe plas aan de andere kant. Geen keuze. Dat wordt een poging tot veldrijden, hopen dat ze voor me niet vast komen te zitten, en vooral dat ik zelf geen nat pak haal. Gelukt!

Mijn onderrug is het inmiddels wel zat. Behoorlijk zat. Hadden ze toch gelijk in Bicycling toen ze schreven dat een fully vooral zijn waarde heeft vanwege het extra comfort om een inspanning langer vol te houden. Dat wordt worstelen op het laatste, natuurlijk veel te lange, stuk singletrack. Ik rij inmiddels samen met de eerste dame. En zij rijdt op een gravelbike! Ik hou mezelf maar voor dat ze technisch vast een stuk beter is dan ik, maar dat ik het desondanks niet af kan laten weten. Ik zet nog maar eens aan en prijs me gelukkig dat de trails hier echt lekker lopen. Niet zo veel boomwortels en ander gehobbel zoals in Vuursche, waar ik vanuit huis meestal rijd. Op de trails halen we ondertussen ook enkele deelnemers aan de 200 km in, die hebben nog meer dan de helft te gaan! Holy. Ik besluit direct om ze allemaal aan te moedigen: dit zijn de echte bikkels van de dag. En de vrijwilligers van SaMo natuurlijk, die de hele dag ergens in het bos op een verzorgingspost staan.

Lees ook: De beste mountainbike schoenen voor op de Nederlandse bospaden.

Wat een heerlijke atmosfeer

De laatste kilometers zijn heerlijk. De organisatie heeft er nog wel een paar hele heftige grasstroken ingelegd, maar het euforische gevoel daalt al in. Het zit er op! En dat niet alleen, ik heb voor mijn doen ook gewoon écht hard en écht lekker gereden. Met een heerlijk gevoel draai ik het finishpodium in de sfeervolle sporthal op. Wat een atmosfeer hebben ze neergezet! Je waant je een moment een echte klasbak.

Automatisch zoek ik in de sporthal met mijn bordje pasta en alcoholvrij biertje mijn metgezellen op. Ik heb geen idee wie ze zijn. Laat staan op welke partij ze woensdag gaan stemmen. Maar na een paar uur samen hengsten door het Salland voelen ze voor even als mijn beste vrienden. Sterke verhalen, een schouderklop hier en daar. Hier kan ik nog een paar donkere maanden op teren! Wat een avontuur.

“Thuisblijvers krijgen altijd ongelijk!”

Wil je ook eens zo'n wedstrijd meedoen? Op 17 november 2024 is de volgende editie van de Dutch Masters of MTB.