Alé La Merckx: het wielerfeest van Verona - Wij reden de Granfondo

Het pinksterweekend 2022 stond in het teken van het wielerfeest in Verona met de 15e editie alweer van de Alé La Merckx. Een perfect verzorgde GranFondo in Italiaanse stijl.

De GranFondo, vernoemd naar 'de Kanibaal’ himself Eddy Merckx wordt georganiseerd en gesponsord door het wielerkledingmerk Alé en trekt 2000 deelnemers uit ongeveer 20 verschillende landen. Zo ook een aantal Nederlanders, waaronder ikzelf. Een mooie uitdaging op 1e pinksterdag!

Gran Fondo Alé la Marckx

Er is keuze om de Medio Fondo van 82 kilometer met 1.450 hoogtemeters te rijden óf de Gran Fondo van 129 kilometer met 2.600 hoogtemeters te rijden. De start is in één van de pareltjes van Verona: het prachtig mooie, authentieke stadsplein midden in het centrum. Het Piazza Bra was een week voor dit event nog het decor van de slotetappe van de Giro d’Italia! De finish van de Gran Fondo is op de top van Torricelle aan de buitenrand van de stad. We hadden de luxe om helemaal voorin te starten samen met Sonny Cobrelli, Mario Cippolini, Franco Pelizotti en nog een aantal andere kleppers. Wat een voorrecht!

Routes Alé La Merckx

Ondanks dat de routes van zowel de MedioFondo als de GranFondo niet de langste zijn qua kilometers zijn en de klimmen die erin zitten niet overdreven stijl zijn, is het voldoende uitdagend. Zeker ook met de temperatuur die in deze periode van het jaar vaak aardig de hoogte inschiet. Dit jaar was het bij de start om 08.00 uur al 25 graden en liep dat gedurende de dag op naar 35 graden! Puffen dus. Vanuit de start - helemaal vanuit het voorste startvak - wordt er aardig vol gas gereden. Knallen dus, door de prachtige straten van Verona.

Eenmaal de stad uit rijdt je met zicht op het Lessinia gebergte waar je ook koers naar toe zet langs mooie Italiaanse dorpjes en prachtige wijngaarden van Valpolicella waar de beste Venetiaanse wijnen vandaan komen. Voor in het peloton is het dan al aardig koers en is er weinig oog voor dit fraaie decor. Het is hard werken en positioneren op weg naar de eerste klim die eraan komt!

De hoogte in

Na de vlakke start doemt de 1e beklimming op: Gargagnago-San Giorgio di Valpolicella: 7 kilometer omhoog tussen de wijngaarden door tot een hoogte van 550 meter hoogte. Voorin knalt het peloton omhoog en verdwijnen de rappe mannen met de echte klimmersbenen snel uit het zicht. De afdaling die volgt is technisch, maar wel schitterend met een aantal haarspeldbochten en goed asfalt. De afdaling eindigt in het dorpje Fumane. Van daaruit begint ook direct de 2e beklimming: 6-7% gemiddeld en 18 kilometer klimmen door kleine Italiaanse dorpjes van zeldzame schoonheid. In de klim zitten 2 korte afdalingen en een aantal iets vlakkere stukken om even wat te herstellen. Wel zo prettig met dit tempo en deze temperaturen.

Wie nog energie overheeft kan zich uitleven met een heus tijdrit-segment ter ere van 'De Kanibaal' Eddy Merckx. Uiteindelijk arriveer je op de heuveltop in Sant’Anna d’Alfaedo op 1.000 meter hoogte met een geweldig uitzicht op het Lessini gebergte.

De afdaling van deze beklimming is een heerlijke beloning met een mooi stuk door een bos. Het geeft de nodige verkoeling in de hitte. Met strak asfalt en goed lopende bochten kun je de snelheid er aardig inhouden. Het laatste gedeelte is dan weer wat meer technisch en smaller dus hier zeker niet te overmoedig dalen. Onderaan de afdaling na 61 km volgt er een splitsing, de renners die kiezen voor de Lungo (lange route) gaan linksaf richting Erbezzo, terwijl de renners die de Medio (middellange route) rijden rechtdoor richting Verona gaan.

Koeienbellen en haarspeldbochten

De 2e lange klim (3e klim van de dag) is er eentje met een totaal andere view. Je ziet duidelijk dat je aan de voorvoet van de Alpen zit en dat het een Alpenklim is. De wijngaarden zijn ingeruild voor rotswanden, groene weilanden, valleien met uitzicht en haarspeldbochten. Hoe hoger je klimt hoe stiller het wordt, het enige geluid wat je hoort, is dat van zwoegende fietsers en koeienbellen van de koeien die in de weilanden grazen. Deze Bivio Del Pidocchio is met 20 kilometer klimmen naar een hoogte van 1.570 meter eentje waar de krachten goed verdeeld moeten worden. Er zit geen herstelmoment in en 20 kilometer klimmen is ook echt 20 kilometer klimmen!

Gelukkig zijn de klimmen goed te doen (mits je natuurlijk goed getraind bent, met het Bicycling trainingsschema bijvoorbeeld) en zijn ze erg geleidelijk, zeker als je eenmaal een goed ritme te pakken hebt. Was mijn tempo bergop niet moordend (het tankje was aardig leeg) de zinderende hitte was dat zeker wel! Gelukkig had de organisatie hier goed op ingespeeld met voldoende bevoorradingsposten voorzien van water, sportdrank en diverse snacks. Top geregeld.

Eenmaal op de top van deze beklimming weet je dat het nog 40 kilometer te gaan is naar de finish, en deze gaat voornamelijk in dalende lijn naar Verona. De eerste 5 km van de afdaling ligt er slecht bij, veel bochten, matig asfalt, smalle wegen. Snel vergeten dit stuk. Het laatste deel van de afdaling is het vals-plat naar beneden richting Verona. De wind blies als een warme föhn de tegenwind over de brede lange autowegen. Een groepje was hier noodzakelijk, maar er leek geen een groepje meer puf te hebben om goed te draaien.

De laatste loodjes

Ik nam nog een gelletje en besloot mijn laatste restje energie in een demarrage te steken om naar het groepje voor ons te rijden. Bijna in de chasse patat lukte het toch net aan te haken bij het groepje voor me. Even herstellen in het laatste wiel en meedraaien richting de finishstraten in Verona. Wellicht had ik beter dat laatste restje energie kunnen sparen, de laatste 3 kilometer is namelijk bergop. Net als in de 'bucketlist' Gran Fondo Strade Bianche. Deze prachtige laatste klim is er eentje voor de punchers en leidt naar de Torricelle van Verona. Ik heb er weinig oog voor; de tank was leeg. Het was harken naar boven en van een laatste punch was weinig sprake. 129 kilometer, 2600 hoogtemeters, 4 uur en 50 minuten verder en een mooie ervaring rijker, bolde ik over de finishlijn. Een uur na winnaar Fabio Cini, die voor het 2e jaar achtereen won en gemiddeld 35 km per uur reed... (bizar hard!).

Eenmaal over de finish snel de schaduw opzoeken, herstel drankje en fruitmix naar binnen werken en afdalen, terug naar het centrum van Verona waar het tijd was voor de pastaparty. Die was fantastisch geregeld, geen klef bakje pasta en een stuk droog brood wat je Gran Fondo’s vaak tegenkomt. Wel een heerlijk bord risotto (zonder overdrijven de beste die ik ooit gegeten heb), fruit, ham, brood en een koud biertje!

Eddy Merckx en Federico Zecchetto

De Alé Merckx, is onderdeel van de Italiaanse Gran Fondo-series Grand Prix Maglia Nera, de Prestigio en is ontstaan uit de vriendschap tussen Eddy Merckx en Federico Zecchetto. Zecchetto is oprichter van het wielerschoenenmerk Diamant (tegenwoordig DMT). Zecchetto’s bedrijf heeft naast DMT en Cipollini Bikes ook Alé onder de vleugels. De Alé la Merckx is veel meer dan een Mediofondo of Granfondo.

Meer over Alé

Kledingmerk Alé maakt er een waar wielerfeest van en gebruikt het event om de nieuwe collectie te presenteren aan de pers en distributeurs en zo zijn er ook diverse aanvullende activiteiten voor jong, oud, wielerliefhebbers, deelnemers en aanhang. Daarnaast is Verona echt een geweldig mooie stad en dus een prima excuus om de stad en omgeving te bezoeken. Verona, de stad van Romeo en Giulietta en ook een beetje van Alé Merckx.