Een paaltje voor Johnny
Bicycling-columnist Erik Dijkstra herinnert zich de Tour van 2011. Toen Johnny Hoogerland in het prikkeldraad belandde.
© Getty Images - Tim de Waele
Wat is de magie van de Tour? Vaak is het een sacherijnige rotkoers die op slot zit maar voor het grote publiek de enige wedstrijd die er echt toe doet. En dus worden hier helden geboren. Ooit was ik daar live getuige van. Drie keer ‘deed’ ik de Tour, als verslaggever van RTL Tour du Jour. Een ongelofelijk ordinair programma dat mij, ook weer niet heel verrassend, als een jas bleek te passen. Debuutjaar 2011. Laurens ten Dam sloeg met z’n bakkes op de grond en vermomde zich als een mummie. Cadel Evans bracht het geel naar Parijs en Johnny Hoogerland belandde met zijn reet in het prikkeldraad. Huilend nam onze Johnny op het podium de bolletjestrui in ontvangst om daarna naar een smoezelig streekziekenhuisje te worden afgevoerd. 33 hechtingen en een foto voor de eeuwigheid. NOS-collega Han Kock (officieus de aardigste aller Tourvolgers) en ik stonden bij de uitgang op Hoogerland te wachten. Een rokende bejaarde met een infuus in zijn arm was als enige getuige.
Toen Johnny eindelijk naar buiten kwam, liet hij ons in sappig Zeeuws weten dat hij ‘hewoon doorhing, morhen his er weer een dagh.’ Een held was geboren. Ik wilde iets terugdoen voor de Bul van Beveland en besloot een dag later de plek te zoeken waar onze Johnny in het prikkeldraad had gehangen. Na wat gepuzzel vond ik niet alleen de paal waar hij tegenaan was geklapt, maar zelfs het stuk draad waar de opgedroogde bloedresten nog aanzaten. Met de Leatherman van de geluidsman knipte ik dat stuk af, vastbesloten dit heilige relikwie aan het slachtoffer te overhandigen. Hoogerland won dan wel geen Touretappe, hij droeg wel een paar dagen de bolletjestrui en is voor de rest van zijn leven een held van de Tour de France.
Maar toen ik (lul van beroep) Johnny eindelijk weer zag, scheepte ik hem af met dat paaltje. En die doornenkroon die ooit zijn achterste sierde? Die ligt bij mij thuis in de kast. Als een constante herinnering: je kunt wel dichtbij je helden komen, worden kun je het niet.
Erik Dijkstra schrijft voor elke Bicycling een nieuwe column. Mis niets door je aan te sluiten bij deze groep fietsfanaten en wielerliefhebbers!