Het alternatieve rondje Limburg van Bram Tankink

Oud-prof Bram Tankink kreeg van ons een simpele opdracht: neem ons mee op stap rondom Maastricht en zorg ervoor dat er alleen maar onbekende heuvels en weggetjes worden aangedaan. Dát leek Bram wel een leuke uitdaging. Een verslag van een verrassende dag op de fiets.

In de auto richting het zuiden bedenk ik me dat ik Bram nooit eerder heb ontmoet, terwijl dat wel zo voelt. Hij is regelmatig op TV te zien en lijkt daar zo ontzettend zichzelf te zijn, dat je het idee hebt dat hij naast je op de bank zit. Ik vraag me af of het beeld van die open en enthousiaste verteller overeenkomt met hoe hij echt is. Zodra ik bij zijn huis heb aangebeld en hij de deur opendoet, krijg ik het antwoord. Het valt de rest van de dag niet meer stil.

Belgisch Limburg als toevluchtsoord voor profs

Bram woont al meer dan tien jaar in het Belgische Rekem, een gehucht vlak boven Maastricht op de westelijke Maasoever. Een streek die meer profrenners trekt, want nadat Karsten Kroon er aan het begin van het millennium kwam wonen, volgden meer Nederlanders, zo blijkt onderweg als Bram vertelt: 'Hier woont Wilco Kelderman en verderop woont Tom (Dumoulin - red.). Karsten en Jos van Emden wonen nog iets verder naar het zuiden en ook jongeling Pascal Eenkhoorn is hier onlangs komen wonen.' Opvallend is dat elke renner een eigen dorp lijkt te hebben, want écht naast elkaar wonen doen ze dan weer niet.

We zijn op dat moment net vertrokken voor een route van bijna 130 kilometer. 'Doe maar een uur of vier', had ik tegen Bram gezegd. Een snelle rekensom leert me dat het een zware dag gaat worden. Dat vermoeden wordt sterker als ik Bram observeer, want ondanks dat hij al een tijdje gestopt is, ziet Bram er nog altijd fit uit. Geen geschoren benen meer, maar ook zeker geen bierbuik: 'Sinds ik gestopt ben, is er misschien drie kilo bijgekomen. Ik fiets nog altijd graag en dat helpt zeker. Ik begrijp er ook niks van als oud-profs opeens zo rond als een ton worden. Dat wil je toch niet?'

Van de grote wegen af

Onze rit begint vlak, want we rijden langs de boorden van de Maas naar het zuiden. Geen rechte lijn, zoals Bram vroeger deed, maar kronkelend via mooie fietspaden of autoluwe weggetjes. 'Als we gingen trainen, reden we altijd over de grote wegen naar het zuiden. Zo waren we rap in het heuvelland en hielden we de snelheid hoog. Het draaien en keren wat we vandaag doen is natuurlijk funest voor je gemiddelde, maar het is eigenlijk veel mooier.'

De avond tevoren had Bram zitten puzzelen om de route te bouwen. 'Heerlijk om met zo'n route bezig te gaan. Ik had natuurlijk een aantal klimmetjes in mijn hoofd zitten, maar door er Komoot-highlights aan toe te voegen is het een route geworden die heel veel variatie biedt.'

Benieuwd naar de route die Bram had uitgestippeld? Check hem hier op ons Komoot-profiel.

In Haspengouw lijkt Zuid-Limburg ver weg

Na 20 kilometer steken we bij Kanne - de woonplaats van Tom Dumoulin - het Albertkanaal over en wacht de eerste klim: de Slingerberg. Een naam die deze plek eer aan doet, want de weg kronkelt prachtig omhoog. We rijden gestaag de heuvel op, pratend naast elkaar, maar op mijn Wahoo zie ik dat mijn hartslag stijgt.

De 30 kilometer die volgen zijn onbekend terrein en voeren door de regio Haspengouw. Al snel merk ik op dat Zuid-Limburg hier heel ver weg lijkt, want soms heb je het gevoel alsof je in Frankrijk rijdt. Landschappelijk is het zo anders, maar hemelsbreed rijden we op dat moment slechts tien kilometer buiten Maastricht. Mijn opmerking doet Bram grijnzen: 'Mooi dat je nu al verrast wordt, dat gaat nog vaker gebeuren denk ik.'

Als we de lus door Haspengouw bijna hebben afgerond wacht nog een laatste hindernis: de Hallembaye. Op mijn verzoek door Bram in de route gelegd, want deze klim was jarenlang de scherprechter van de Amstel Gold Race. Een vieze klim, niet alleen door de uitlaatgassen van de voorbij denderende vrachtwagens, maar ook door het steeds steiler worden wegdek als je de top nadert. Toch is het mooi om op deze iconische plek te rijden.

Kronkelen door onbekend Zuid-Limburg

We vervolgen onze weg en rijden een paar kilometer langs het Albertkanaal en de sluizen van Lanaye, voordat we de Nederlandse grens passeren en de Zonneberg beklimmen. Dit klimmetje eindigt bovenop de Sint Pietersberg, waar je een prachtig uitzicht hebt over de mergelgroeves. Zeker een plek om eens terug te keren voor een wandeling langs de groeves.

We doorkruisen Maastricht, terwijl Bram opmerkt: 'Welke grote stad kan je nou doorkruisen zonder ook maar één verkeerslicht tegen te komen?' Het is inderdaad verrassend (daar is nummer twee) dat dit zo makkelijk gaat.

Eenmaal op Zuid-Limburgs grondgebied denk ik op bekend terrein te zijn. Hier heb ik immers al heel vaak gefietst. Toch lukt het Bram om een route te pakken die mij keer op keer over mij onbekende klimmetjes leidt. De beklimmingen van de Trichterweg (een prachtige holle weg naar Cadier en Keer) en 't Schoor langs weer een mergelgroeve brengen ons bij een pauzeplek bovenaan de Bemelerberg. Tijd voor verfrissing met een alcoholvrij biertje op deze warme dag.

Afsluiten in de Hoge Kempen

Na een korte pauze vervolgen we onze weg door het Zuid-Limburgse land. We rijden richting het noorden en pakken nog een handvol onbekende beklimmingen mee. De Korte Raarberg is flink steil en doet pijn, maar dat geldt eigenlijk net zo goed voor de Snijdersberg die kort daarop volgt. De echte hoogtemeters hebben we nu gehad en langs het Julianakanaal rijden we naar de brug over de Maas van de A76, die ons weer terug in België brengt.

Hoewel we nu vlakbij Rekem zijn en ik mijn benen flink begin te voelen, wil Bram me sowieso nog door Nationaal Park Hoge Kempen leiden. Dit gigantische natuurgebied is prachtig om doorheen te fietsen. Er liggen goede wegen, het is er rustig en je rijdt door een eindeloos dicht bos, afgewisseld met voormalige zandafgravingen die aanlokkelijke waterplassen hebben gevormd.

Het is een afsluiting in stijl, want ook hier ben ik verrast door wat de omgeving ons biedt. We hebben 4,5 uur op de fiets gezeten, 1000 hoogtemeters gemaakt en voor mijn gevoel wel tien verschillende landschappen doorkruist. En Bram heeft zijn doel bereikt: geen enkele klim had ik eerder op gefietst. De leukste verrassing is voor Bram zelf: 'Zelfs ik heb vandaag op weggetjes gefietst die ik nog niet kende!'

Benieuwd naar de route die Bram had uitgestippeld? Check hem hier op ons Komoot-profiel.