Tranen van geluk
Fietsen kreeg voor Ferdi Dijk nog meer betekenis na de dood van zijn tweeling.
Waarom stapte hij de afdeling neonatale zorg van het Kiwoko Hospital binnen? Om voor zichzelf iets te bewijzen? Of uit respect voor de hardwerkende Oegandese dokters? Ferdi Dijk (51) weet het nog steeds niet goed. Het is alsof hij door het valluik van de tijd valt. Met een harde klap terug naar achttien jaar geleden. Piepende bewakingsmonitoren. Pulsende zuurstofpompen. Doorzichtige infuusslangetjes. Premature lijfjes. Veel te klein. Veel te broos. Die oneerlijke strijd, die zijn eigen jongens na een paar dagen al verloren. Kansloos.
De Cannondale hardtail mountainbike waarop hij de Africa Classic rijdt, heeft een zadel waarop hun namen gegrift staan. Ruben en Pepijn. Witte letters op een zwart zadel van Selle Italia, de Italiaanse zadelfabrikant die hem een flinke voorraad leverde als levenslang garantie voor dit kostbare, persoonlijke detail. Fietsen kreeg voor hem nog meer betekenis na de dood van de tweeling. Gewoon blijven doortrappen, ook als het (te) zwaar wordt. Je tranen de vrije loop laten, maar wel achter een donkere fietsbril. Altijd kilometers blijven maken, als werkzaam tegengif tegen wanhoop en verbittering. Het idee om voor Amref Flying Doctors deel te nemen aan de Africa Classic werd rond zijn vijftigste verjaardag geboren. De veelgestelde vraag wat hij voor zijn verjaardag wilde krijgen, riep bij hem het besef op dat hij vooral ook iets wilde geven. Meedoen met de Africa Classic geeft hem de mogelijkheid om zijn passie voor fietsen te combineren met iets wezenlijks terugdoen voor de wereld.
Het Kiwoko Hospital in het Oegandese Luwero vormt het startpunt van een zesdaagse challenge met zeshonderd onverharde kilometers. Het is voor hem de eerste ‘kraal’ aan een ‘Afrikaanse kralenketting’ vol indrukwekkende en kleurrijke ervaringen, die hij aaneenrijgt op meer dan zesduizend kilometer van huis. Zes dagen lang fietst hij over onverharde paden van geel zand, rode aarde, en gravel. Hij passeert plantages vol suikerriet, koffie, thee en bananen en rijdt door het regenwoud dat door het voorbije regenseizoen donkergroen gekleurd is. Samen met de overige 55 deelnemers, fietst hij langs de oevers van de Nijl, en wordt hij de volgende ochtend vroeg gewekt door hevig geknor en geblaas van nijlpaarden. Op wegen, die de ene dag nog stoffig, maar de dag erop door stevige regenbuien omgetoverd zijn tot kilometers rode drek, rijden ze langs hardwerkende Oegandese vrouwen, getooid in kleurrijke jurken, die op hun hoofd witte, linnen zakken vol cassave, aardappelen of bananen torsen. De route doorkruist geregeld kleine dorpjes waar de fietsers ontvangen worden door joelende, kinderen die graag een high five scoren. Als ze tenminste hun handen niet vol hebben met gele jerrycans, gevuld met drinkwater.
Verder lezen? Download dan hieronder de volledige artikel dat eerder in ons magazine verscheen.