Het einde van het sprookje SKY
Wie de inmiddels voltooide geschiedenis van Team Sky nader bestudeert, ontdekt dat 'het één vertellen en het ander doen' altijd al een specialiteit van het huis was.
Toen Dave Brailsford, de opgewekte trainer van de Britse wielerbond, eind 2009 aankondigde dat hij het jaar erop een heuse Britse wielerploeg op de weg zou brengen die met behulp van een sloot televisiegeld van de commerciële zender Sky én een top of the bill wetenschappelijke begeleiding binnen vijf jaar met een Brit de Tour zou moeten laten winnen, werd er vooral geglimlacht.
Wielrennen was toen nog steeds een nogal ouderwetse sport, waarin duivenmelkers meer te zeggen hadden dan bewegingswetenschappers en charismatische kwakzalvers de hoogleraren voedingsleer buiten de deur hielden. De verschuiving die in de periode Armstrong was ingezet (namelijk: dat geld en imago effectievere instrumenten waren dan traditie en boerenslimheid) kwam door de entree van Sky en Brailsford in een stroomversnelling. Daarnaast benadrukte Brailsford voortdurend dat Team Sky een clean team zou worden, waarin geen gesjoemel zou worden getolereerd. Mensen met een dopingverleden zouden geen plaats krijgen, en naalden – in die tijd nog net zo’n vast onderdeel van een wieleruitrusting als reservetubes – kwamen niet meer in de buurt van de rennersaders. De winst zou worden behaald door middel van marginal gains, details die langzaam zouden worden verbeterd tot de perfectie was bereikt.
Marginal gains
➜ Dure matrassen, dekbedden en kussens die overal naartoe zouden worden meegezeuld om de renner beter te laten slapen en neusproblemen te voorkomen.
➜ Zelf de hotelkamers schoonmaken.
➜ In hoofdkussens ingebouwde iPods waardoor renners naar muziek konden luisteren zonder hun ploeggenoot te storen.
➜ Eigen campers waarin kon worden overnacht.
➜ IJsbaden voor een sneller herstel.
➜ Een soort ruimtelaarzen die waren bedoeld om de bloedsomloop op gang te
houden.
➜ Tijdritpakken met een speciaal soort bubbels.
➜ Eindeloze aerodynamica-tests.
➜ Gepersonaliseerde diëten.
➜ Een speciaal handenwas-protocol.
➜ Geen Nutella op tafel, want daar worden renners maar dik van.
Het trosje specialisten dat zich op de achtergrond met deze detailverbeteringen bezighield, noemde zichzelf de Secret Squirrel Club, ofwel de Geheime Eekhoorn Club.
Embedded
Paul Kimmage, de Britse oud-renner die journalist was geworden, stelde Brailsford voor dat hij de ploeg een tijdje van binnenuit zou volgen, ‘embedded’, om zo de eerste stapjes op weg naar een legendarische, schone Tour-zege te kunnen documenteren.
Het verhaal gaat dat Dave Brailsford Kimmage’ aanwezigheid in eerste instantie wel zag zitten, maar dat hij op zijn schreden terugkeerde toen zijn nieuwe kopman hem liet weten geen behoefte te hebben aan pottenkijkers. Die kopman zat niet te wachten op Kimmage, die de afgelopen jaren kritisch (zeg maar gerust: suggestief) had geschreven over diens transformatie van gespierde baanrenner, die de zwaarste bergen in de Giro te voet moest bedwingen, naar de uitgemergelde klimmer die vierde werd in de Tour. Brailsford luisterde naar de man die was aangewezen om het Sky-project uiteindelijk af te maken met een Tour-winst en weerde Kimmage alsnog.
Meer lezen? Het volledige (en tevens heerlijke) verhaal van Frank Heinen lees je in onze Tour de France Special.
Doe mee met onze gratis Bicycling Tourpoule en win!