Eric Corton is in alles mateloos
Eric Corton is een laatbloeier op de fiets. Een interview aan de hand van zijn columns in Bicycling.
Lang leefde Eric Corton La Vida Loca. Niets was te gek. Vier, soms vijf avonden in de week hing hij tot na sluitingstijd in Paradiso, na de eerste fles wijn volgde steevast een tweede. Mateloos, dat was hij.
Nu, zonder alcohol en met veel minder rock & roll, is Corton dat weer. Stilzitten, nee. Dat is niets voor deze vijftiger. Hij fietst. Liefst lang en hard. Mateloos.
Het was tijd om het radicaal anders te doen
‘Ja, dat komt uit een van mijn columns. Mensen die me een beetje volgen weten dat ik zomaar opeens met dingen kan stoppen. Zo was het ook met mijn radiowerk voor 3FM, toen mijn honger naar nieuw geluid, naar nieuwe bandjes, een beetje begon weg te zakken. Maar nu zagen ze me pas écht een rare transitie maken. Van rock & rollert naar fietser. Het doet me plezier als ik mensen kan verrassen. Waar eerst de muziek veel voldoening gaf, is dat nu de sport. Muziek is nog steeds een ding voor me hoor, maar niet meer professioneel. Ik ben geen radio-dj meer, sta niet de hele week met een dronken kop in een of andere concerthal. En dat vind ik helemaal prima. Ik ben nu opeens graag buiten, hou ervan mezelf fysiek uit te dagen. Dat is soms moeilijk. Ik merk dat ik inmiddels, op mijn niveau, hard kan fietsen. Hard zat in ieder geval. Maar soms is het juist de uitdaging rustiger te fietsen. Op de momenten dat ik eigenlijk een herstelrondje moet doen, moet ik echt de rem er op zetten. En dat vind ik lastig.’
Doorgaan en doorbijten
‘Ik zou het iedereen willen adviseren. Houd vol, zet even de tanden op elkaar. Dat is wel wat ik kan, ik weet dat ik, in mijn werk, een volhouder ben. Maar of dat in de sport ook zo was, daar had ik geen idee van. Voor hetzelfde geld was ik er na twee maanden pijn lijden weer mee gekapt. Gelukkig niet, zeg ik nu. Maar in het begin vond ik het echt verschrikkelijk. Je zit in een onmogelijke positie, met je reet op een plastic plank. Een soort flubberiger stuk zeem in je broek. En dan moet het maar leuk zijn. Nou, ik vond het verschrikkelijk. Ik kwam niet verder dan twintig kilometer, had overal pijn. Tot ik in de zomer van 2016 in een voorstelling met muzikant JW Roy stond. Die fietste bij de Windjammers, nodigde me uit om op een zaterdag mee te gaan. Dat ging toch niet hard, zei hij. Nou ja, 27 kilometer per uur dan. Die dag ging ik helemaal naar de tering, ik moest er drie keer af. Dat was het moment dat ik had kunnen stoppen, weer een fles wijn had kunnen opentrekken. Maar ik koos ervoor om de poging te wagen naar hun niveau toe te groeien. De tweede keer ging het al beter, de derde keer zelfs honderd keer beter. En nu rijden ze me er niet meer af, ook niet als het dik boven de veertig per uur gaat, Zelfs dan kan ik kopbeurten doen. Alleen als het echt op sprinten aankomt, zijn er nu nog die harder rijden in dat groepje.’
Verder lezen? Download dan hieronder de volledige artikel dat eerder in ons magazine verscheen.
Het volledige interview met Eric Corton lezen?