De bezemwagen van Robert Gesink

‘Hé, daar heb je weer zo’n grappig karretje.’ Als profwielrenner Robert Gesink in Italië was, werd zijn aandacht telkens weer richting de Piaggio Ape 50 getrokken. Een auto die geen auto mag heten. Een brommer op drie wielen. Een verzameling plaatstaal van het dunste soort, gevormd tot een wagentje dat je als vanzelf doet glimlachen. ‘Ik heb, nadat ik voor de tweede keer de Ronde van Emilia had gewonnen, gekscherend geroepen dat ik mezelf een Piaggio cadeau zou doen als ik voor de derde maal zou winnen. Daar is het niet van gekomen, we hebben er daarna met de ploeg volgens mij nooit meer gereden.’

Koffie Girona

Eenmaal verhuisd naar Spanje bleken de zoete herinneringen aan Italië en dat schattige wagentje echter nooit helemaal vervaagd. In Girona mijmerde hij met zijn maten Dennis van Winden en Jetse Bol tijdens de training over koffie. ‘In de stad wordt al op diverse plekken hele goede koffie geschonken. Er zijn daar steeds meer leuke tentjes.’ Maar onderweg, halverwege de training, hadden ze ook zin in een goed bakkie pleur. ‘Waar we dan ook kwamen, wij – de zelfbenoemde kenners - vonden die koffie meestal dan toch niet goed genoeg,’ lacht Gesink.

De oplossing bleek een logische: zelf actie ondernemen! Gesink moest daarvoor echter wel eerst zijn rug breken. In de zomer van 2017, tijdens de Tour de France, ging het faliekant mis. Bij een val liep hij een breuk in zijn ruggenwervel op. Maandenlang droeg hij een korset, fietsen was lang uit den boze. ‘De fiets moest aan de kant. Ik verveelde me. Zoveel andere hobby’s naast het fietsen had ik nou ook weer niet.’ Met alle tijd kwamen ook alle ideeën. Hij keek naar het mooie espresso-apparaat in zijn keuken, dacht aan dat Italiaanse karretje, de trainingskilometers-zonder-koffiehemel én een plan was geboren.

The Broomwagon

Een tweedehands Piaggio, inderhaast voor weinig op de kop getikt, bleek motorisch toch niet goed genoeg. En het espresso-apparaat uit zijn eigen keuken te klein. Er kwam een groter exemplaar, met meer mogelijkheden. En een gloednieuwe Piaggio. Een naam bovendien, vol zelfspot: The Broomwagon. De bezemwagen veegde hem, de gevallen renner, op. Gesink bedacht een fraaie huisstijl. Merchandise, met stijlvol logo. Speciaal gebrande koffie. En een opvallende kleur. The Broomwagon glimt en straalt.

Celeste

En is hemelsblauw. Celeste, dat moest de kleur worden. Celeste, de kleur ook van Bianchi. Niet toevallig Gesinks fietsensponsor. ‘Wat te doen als we bij Lotto-Jumbo andere fietsen krijgen, of ik nog van ploeg verander? Nou, laat ik het zo zeggen: het spuiten van het karretje was niet het duurste.’ Gesink maakte een heus ondernemersplan. ‘Maar schrijf vooral ook op dat ik mijn dromen in het fietsen nog een paar jaar blijf najagen hè.’ Hij fantaseerde inmiddels over uitbreiding, een keten. Over grote feesten en partijen met The Broomwagon als stralend middelpunt.

Geregeld heeft hij al opdrachten, bij fietsfeestjes in en om de stad. Het is, ook als Gesink op trainingskamp is of in competitie, een project dat hij nog maar moeilijk loslaat. ‘Je kan er zoveel creativiteit in kwijt. Dat geeft, op alle fronten, energie.’

Koffiewagentje Robert Gesink

Niet lang was het overigens alleen Roberts project. Daisy, zijn steun en toeverlaat, moeder van zijn kinderen en echtgenote, raakte ook meer en meer bevlogen. Inmiddels staat zij geregeld in hartje Girona met het wagentje. ‘Ons streven om op de training altijd en overal onze eigen koffie bij de hand te hebben, is niet helemaal gelukt. De Piaggio rijdt weliswaar 50 per uur, maar er grote afstanden mee afleggen is niet echt comfortabel. Maar, Daisy en ik vinden het wel machtig leuk om nu samen een bedrijfje te hebben.’

De berekeningen laten zien dat zijn toekomst na het fietsen niet per se als barista van zijn eigen koffiewagentje zal zijn. Al is het maar omdat hij, met zijn lengte, maar moeilijk achter het stuur past. Bovendien, als coureur verdiende Gesink simpelweg al genoeg. De opbrengst van The Broomwagon is vooralsnog te gering.

‘Maar het brengt ongelooflijk veel vreugde, dat is ook heel erg veel waard. En het heeft me er in de tijd dat ik met mijn rug zat echt doorheen getrokken. Het gaf afleiding, leerde me doorbijten. Je weet niet half hoeveel je kunt verzinnen als je eenmaal met zo’n project aan de slag gaat, hoeveel kleine problemen er dan weer op je pad komen en met hoeveel plezier je die weer oplost. Het heeft me ook geholpen met de inburgering hier, mijn Spaanse woordenschat is er een stuk groter door geworden.’

Dit verhaal verscheen in Bicycling 2 van 2018. Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Neem dan een abonnement op Bicycling