Fan van Dumoulin - De column van Eric Corton
Eric Corton veranderde van bierdrinkende, rokende en rockende kerel in een man die - naast theater maken - niets liever doet dan fietsen. Hij schrijft voor elke uitgave van Bicycling een column.
Ik zit in Frankrijk. In een huisje met een heerlijk zwembad. Gelukkig maar want de mussen lazeren van het dak. Tom Dumoulin wordt tweede in de Tour. Geraint Thomas doorstond de mokerslagen en mortiergeschut van alles en iedereen en won.
Tom Dumoulin
Erik Breukink was met zijn derde plek in 1990 de laatste Nederlander op het podium van de grootste wielerwedstrijd ter wereld. En Tom Dumoulin wordt tweede in de koers die ik al volg sinds ik kan nadenken. Keihard gestreden, gebaald en vergeven, sympathiek en zachtaardig. En kiezelhard afgezien als het nodig was. Je zou er fan van worden. Onvoorwaardelijk.
Ooit was ik dat. Onvoorwaardelijk fan. Twaalf was ik. Met een wollen TI-Raleigh-shirt en een zwarte koersbroek zonder zeem. Die met zeem waren erg duur. Dus kocht mijn moeder een zwart sportbroekje en naaide er een extra laagje in. Het Raleigh-shirt fladderde in de wind en mijn Gazellekoerspetje stond met de klep fier omhoog op mijn bos krullen. De fiets met kromstuur waar ik zo lang om gezeurd had zuchtte onder mijn felle pedaalslagen als ik sprintend het rondje rond mijn lagere school reed. Een fiets met echte buiscommandeurs, maar ook met spatborden en bagagedrager. Overbodigheden die mijn moeder er op had laten zetten omdat ik wel mét schooltas achterop naar Arnhem moest kunnen fietsen.
Joop Zoetemelk
Als ik op die fiets zat heette ik Joop Zoetemelk. Ik ademde als Joop. Ik praatte als Joop en ik won als Joop. Heuveltje op, heuveltje af. Plat door de bocht met dezelfde kniehouding als Joop. Jagend op het geel. Met hoge snelheid langs de Arc de Triomphe. Naar de finish. De tegenstand ‘gekraakt’. En dan op het hoogste treetje. Net als Joop. Keer op keer op keer.
Ik fiets nog steeds. Ik ben te oud voor posters boven mijn bed. Voor handtekeningen jagen en vaantjes aan de muur. Als amateur in een Sunweb-tenue rondrijden, laat staan met de vlag van de wereldkampioen tijdrijden erop, gaat mij veel te ver. Niet doen. Dat vind ik. Nu ik een zogenaamd volwassen meneer ben. Maar stiekem voel ik bijna hetzelfde bij die stoïcijnse Limburger met de slaapkamerogen als in de tijd van Joop. Je zou fan van hem worden. Al doe ik niet meer aan onvoorwaardelijk. Godsamme wat is het warm hier. Ik ga zo een stukje zwemmen. In een denkbeeldig tijdritpak met wereldkampioensvlag.
Eric Corton schrijft voor elke uitgave van Bicycling een column. Wil je deze niet missen?