Cijfertjes vs. Gevoel - Wat is jouw HIHI-waarde?

Ik kom uit een generatie waarin 707 + 707 = 1414 de cijfers waren— en ja, op de Casio calculator was dit ondersteboven LOL + LOL = HIHI. We speelden met cijfers zoals kinderen met LEGO. Maar nu lijken de cijfers met ons te spelen in FTP, TSS of VO2max talen. Daarom wil ik een pleidooi houden. Niet voor de cijfertjes, maar voor het gevoel. En bij echte nood? Introduceer dan de HIHI-waarde.

Het piepje dat alles bepaalt

Zaterdagochtend. De groep verzamelt zich bij het station. Zes man, zes fietsen en zes computers die allemaal tegelijk piepen wanneer de route wordt geladen. Er wordt niet gepraat over het weer of wie de koffie vandaag betaalt. Nee, de conversatie gaat over wattages. “Ik ga vandaag niet boven de 220,” zegt er eentje. “Mijn TSS van gisteren was 130, dus rustig aan.”

We rijden weg, strak in formatie. De eerste helling (viaduct) dient zich aan. Normaal gesproken voel je het: hoe je benen reageren, hoe de ademhaling versnelt, hoe de wereld even kleiner wordt tot enkel jij en de klim. Maar nu zie ik hoe iedereen naar zijn scherm staart. Cijfertjes regeren.

Halverwege kijk ik eens niet op mijn scherm. Ik hoor het knarsen van kettingen, het suizen van wind langs mijn oren, en het geluid wanneer iemand zijn neus leegspuit. Dít is fietsen. Niet alleen die 247 watt gemiddeld. Niet de 89 rpm. Gevoel. Pure, onversneden beleving.

De kunst van koersen op gevoel

In een tijdperk van wattages, vermogensmeters en aerotests zou je bijna vergeten dat wielrennen ooit begon met niets meer dan een fiets en een onderbuikgevoel. Toch laten de groten der aarde zien dat cijfers niet alles bepalen. Kijk naar Mathieu van der Poel, die in de laatste rit van de BinckBank Tour 2020 demarreerde alsof het spel was. Geen berekening, geen plan B — gewoon op instinct en gáán. Of Tadej Pogačar, die in 2024 de wereldtitel pakte met een indrukwekkende solo vanuit meer dan honderd kilometer voor de finish in Zürich. Dat soort aanvallen verzin je niet met een vermogensgrafiek; die voel je.

En het zijn niet alleen de mannen. Denk aan Anna Kiesenhofer op de Olympische Spelen van 2020 in Tokio: zonder oortjes, zonder ploegleiding, alleen haar eigen ritme en gevoel. De wereldtop keek naar wattages en elkaar — zij keek naar de horizon en reed iedereen weg. Of Magdeleine Vallières, die in 2025 in Kigali wereldkampioene werd na een magistrale, intense solo. Geen oortje, geen vooraf berekend schema — enkel het perfecte gevoel voor timing en kracht.

Hun legendarische momenten lijken op papier klinisch geanalyseerd, maar in werkelijkheid zijn ze geboren uit spel, durf en plezier. Ze rijden niet als robots, maar als kunstenaars op snelheid. Natuurlijk kennen ze hun cijfers, maar op de momenten die geschiedenis schrijven speelt gevoel een grote rol. Dat feilloze, ongrijpbare kompas dat geen enkele fietscomputer kan geven.

Het cadeau van 1,50 euro

Laatst gaf ik een goede vriendin voor haar verjaardag een pot witte chocopasta XL. Een prachtstuk, in mijn ogen. Stevig, stijlvol, en een goede carb-loader voor haar eerste langere ritten. Bij het uitpakken viel mijn oog op iets kleins maar veelzeggends: het aanbiedingsprijskaartje van € 1,50 zat nog op de bovenkant van de deksel. En toen gebeurde het. Het was het gezicht dat ze trok en de hand die ik voor mijn ogen vouwde toen ze het zag... Soms kan je niet vermijden dat de cijfers met óns gevoel blijven spelen.

De onmeetbare ritten zijn vaak de mooiste

Natuurlijk, cijfers zijn niet waardeloos. Ze helpen je groeien, geven structuur, maken progressie zichtbaar. Maar het wordt gevaarlijk als we vergeten dat fietsen méér is dan data.

Sommige ritten zullen nooit een PR opleveren. Geen KOM’s, geen TSS-records, geen hartslagpieken. Denk aan een herfstochtendrit met mist over de weilanden. Of aan die spontane omweg omdat je de zon onder zag gaan en dacht: nog één lusje. Aan het lachen in de regen met je fietsvrienden en vriendinnen, klappertandend maar gelukkig.

Dat zijn de ritten die je bijblijven. Niet omdat je ze uploadt naar Strava, maar omdat je ze voelde.

En als we dan toch echt niet zonder cijfers kunnen dan pleit ik voor een introductie van de HIHI-waarde. Waarin HIHI voor “Heerlijk Intens, Hoi Instinct” staat. Hier vast een voorzet, in willekeurige volgorde toepasbaar:

1 – Rust

🧽 Fiets poetsen, taart eten 🍰
📊 HIHI: ☕ (opladen)

2 – LSD (long slow distance, hihi^^) + HIHI

⏱ 2,5–4h
Lange rit, route loslaten, koffie-stop verplicht ☕
Laatste 20’ scherm bedekken/tellertje in achterzak 🌅
📊 HIHI 1–10 scoren

3 – GRP / FUN

⏱ 1,5–3h
Social ride, demarrages op gevoel, tempo = glimlach 🥳

4×5’ @ volle bak HIHI / 3’ van de omgeving genieten als Pauze 😁

4 📈 HIHI-score

Na elke rit: geef HIHI 1–10

• 1 = ploegen door nat zand 🫠
• 5 = prima rit
• 10 = kippenvelmoment, pure magie 🌞

>>> Dit stuk schreef ik onder andere naar aanleiding van dit artikel op NOS.nl van 18-10-2025.