De Cols van Krol #2 - Mount Fuji

Oud-schaatser Thomas Krol houdt vanaf zijn vroege tienerjaren in een schriftje bij welke cols hij ooit beklommen heeft. In de rubriek De Cols van Krol lichten we iedere keer een van die cols uit. In de tweede editie: Mount Fuji (zie hier editie #1, over de Muro di Sormano).

De allermooiste klim zou Thomas Krol de Mount Fuji niet noemen, maar als hij een lijst zou moeten opstellen van meest bijzondere ervaringen staat de vulkaan in Japan zonder meer in de top drie. De schilderachtige en iconische vulkaan heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht gehad op hem. Daarom zat hij een paar jaar geleden eens op Google Maps te kijken naar de omgeving rondom Mount Fuji. “Ik zag drie mooie bergbeklimmersstations liggen waar je met de bus heen kan. Vanaf daar kun je naar de top van de vulkaan klimmen. Ik dacht: waar een weg is, moet je kunnen fietsen. Op dat moment ging ik samen met mijn schaatsvriend Kai Verbij, die een Japanse moeder heeft, regelmatig naar Japan. Het zaadje om de Mount Fuji te beklimmen is toen gepland.”

Bij Krol zijn eerdere reizen naar Japan lag de Mount Fuji in de mist. De keer dat hij in 2018 Mount Fuji daadwerkelijk zou beklimmen, was er een ander probleem. Het was in de derde week van april en de weg naar het bergbeklimmersstation gaat pas in mei open. “Maar dan moest ik terug zijn in Nederland om te trainen voor het schaatsseizoen. Samen met Kai ben ik naar het plaatsje Gotenba gegaan om een fiets te huren. Kai zei: ‘Ik ga met je mee en kijk wel of ik een fiets huur.’ Toen hij de berg zag, is hij meteen afgehaakt en teruggegaan naar Tokio. Ik heb wel een fiets gehuurd, maar aangezien de gemiddelde Japanner niet groot is, was die veel te klein. Het zadel kon omhoog, maar het stuur niet… Ik zat helemaal voorovergebogen, wat niet bepaald comfortabel was.”

© Thomas Krol

De Cols van Krol #2 - Mount Fuji

Boze Japanner

Inmiddels is het niet meer het geval, maar toen Krol in 2018 Mount Fuji beklom, was het de langste klim die hij ooit had gedaan. Tweeduizend hoogtemeters over dertig kilometer. “Het loopt heel constant aan zo’n 6,8 procent. Nergens wordt het heel steil, maar het vlakt ook nergens af. De klim kun je grofweg opdelen in twee delen. Het begon best lekker, want wat typisch is voor een vulkaan is dat het begin rechtdoor omhooggaat. Het loopt geleidelijk. Pas later begon de klim meer te slingeren. Na een klein uur kwam ik bij een afslag naar links. Daar lag ook de top van de klim tijdens de olympische wegwedstrijd in 2021. Waar de renners toen rechtdoor reden, dook ik links een doodlopende weg in richting dat bergbeklimmersstation. Vanaf daar was het nog zo’n veertien kilometer.”

Krol stuitte er echter op een metalen ketting, omdat de klim officieel nog gesloten was. Het doel heiligde de middelen. De droom om Mount Fuji te beklimmen overwon het van de regels. “Ik heb mijn fiets over de ketting gegooid en ben doorgefietst. Niet veel later kwam ik een Japanner tegen die daar uiteraard niet blij mee was. Hij kwam schreeuwend en met armgebaren achter me aan. Ik heb nog ‘sorry’ geroepen, maar ben snel doorgefietst. In het begin was ik nog bang dat de politie erbij geroepen zou worden, maar ik was die Japanner snel kwijt en na een tijdje klimmen ging het uit mijn systeem. Gelukkig ben ik die persoon nooit meer tegengekomen. Heel netjes was het niet, maar ik moest en zou die klim doen.”

Matige vorm

Tijdens het tweede deel van de Mount Fuji deelde Krol de bergflanken met wolven, herten en tientallen andere dieren. Verder was het er compleet uitgestorven. Hij moest het doen met zijn enigszins aftandse Specialized-fiets en een niet al te blakende vorm. “Ik had de Olympische Spelen van 2018 gemist en had na het seizoen nood aan een mentale break. Ik had weken niets gedaan. Vooraf dacht ik: ik doe het tweede deel in een klein uurtje, maar het werd uiteindelijk anderhalf uur… Mijn vorm was niet goed en mijn rug deed pijn door die fiets. Ik ging vaker staan, maar als ik ging staan, schoot de kramp in mijn bovenbeen. Het was zitten en pijn aan mijn rug hebben of staan en in de kramp schieten. Van het laatste stuk heb ik niet meer genoten. Je kon de kramp de laatste honderden meters letterlijk in mijn been zien zitten. Dat typeert me. Ik ga niet zeggen: ‘Die fiets is slecht, dus ik doe het maar niet.’ Als ik met een driewieler omhoog had gemoeten, had ik het ook gedaan.”

Het was de fysieke marteling meer dan waard. De ruim tweeënhalf uur die Krol over de gehele klim deed, noemt hij zelf ‘niet bepaald een strakke tijd’, maar zijn expeditie op Mount Fuji is een herinnering voor het leven. Een bijzondere klim om af te kunnen vinken in zijn schriftje ook. “De top van de klim ligt op 2.350 meter. Je komt uit bij een steile wand die richting de krater leidt. Het duurde een paar minuten voordat de kramp uit mijn been was, maar nadien kon ik optimaal genieten van het uitzicht. Het was een beetje heiig, maar in de verte kon ik de zee zien liggen. Het was fantastisch! Toen ik eenmaal terug was in Tokio en dit verhaal aan Kai vertelde, zei hij twee dingen: dat ik knettergek was en dat hij vooral heel blij was dat hij zelf was teruggegaan.”

© Thomas Krol

De Cols van Krol #2 - Mount Fuji