De mooiste en spectaculairste momenten van het wielerseizoen 2025

25 oktober om 09:00

Emma Boogaard

Online Editor

Getty Images

Het wielerjaar 2025 was er eentje om in te lijsten. Van zinderende klassiekers tot Tour-drama’s en historische zeges: het seizoen zat vol verhalen die laten zien waarom we zo van deze sport houden. We blikken terug op de mooiste, opvallendste én meest spectaculaire momenten van het jaar.

Van der Poel doet het weer: dit keer in Milaan–Sanremo

Het voorjaar begon met vuurwerk. In Milaan–Sanremo, de langste koers van het jaar, kregen we vuurwerk. Mathieu van der Poel zien waarom hij een van de beste eendagsrenners van zijn generatie is en maakte het in de ontsnapping nog spannend samen met Pocagar en Ganna. De klassiekerrenner, de klassmentsrenner en de tijdrijder maakte gebruik van de Poggio om de finale te kleuren. Van der Poel trok aan het kortste eind in de sprint en schreef voor de tweede keer het monument op zijn naam.

Roubaix: een koninkrijk van kasseien

Drie keer op rij Paris-Roubaix winnen: voor een normaal mens is het onmogelijk maar Van der Poel bewijst dat het kan. De Nederlander reed over de kasseien alsof ze van asfalt waren, de enige die hem kon bijhouden? Tadej Pogacar. De Sloveen maakte het Van der Poel nog lastig maar ging in de fout en de Nederlander kwam voor de derde keer als eerste aan in de heroïsche velodroom in Roubaix. Zelfs een bizarre bidon-incident, een toeschouwer raakte hem met volle snelheid, kon hem niet stoppen.

Powless zet Visma-trio te kijk in Dwars door Vlaanderen

Dwars door Vlaanderen 2025 werd een koers om van te smullen en eentje waarin het machtige Visma | Lease a Bike collectief publiekelijk werd ontmanteld. Poweless was de enige uit de vlucht die de mannen van Visma kon volgen toen de koers open brak. Terwijl Wout van Aert, Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson het tempo bepaalden en in de meerderheid waren, klopte Neilson Powless de mannen in een sprintduel met Wout Van Aert.

Een overwinning die alles in zich had: lef, koersinzicht en een vleugje ironie.

De Amstel en de Ardennen: Skjelmose en Pogačar

In de Amstel Gold Race leek alles klaar te liggen voor een duel tussen Evenepoel en Pogačar, maar Mattias Skjelmose dacht daar anders over. Op de Cauberg klopte hij de twee superfavorieten met een explosieve sprint, tot verrassing van heel Valkenburg.

Pogačar revancheerde zich vervolgens met klasse. Eerst op de Mur de Huy in de Waalse Pijl, daarna met een solo van wereldklasse in Luik-Bastenaken-Luik. Twee zeges in vier dagen: pure dominantie.

Giro d’Italia: drama en Nederlandse glorie

De strijd om het roze draaide uiteindelijk uit op een prachtig duel tussen Simon Yates, Richard Carapaz en het Mexicaanse supertalent Isaac Del Toro. Yates, die in 2018 zijn roze droom in de slotweek zag uiteenspatten, bleef dit keer koel en berekend. In etappe 20, de bergrit naar de Sestriereen Livigno sloeg hij toe, liet Carapaz en Del Torro achter en pakte ruim tijd terug op de de twee die het niet eens werden over de samenwerking. Del Torro verloor door zijn demonstratief pokergedrag het roze op de een na laatste dag.

Maar er was ook Nederlands wielerfeest. In etappe 4 schreef Nederland geschiedenis: 1-2-3 voor 3 jonge Nederlandse sprinttalenten. Casper van Uden won de sprint, voor Olav Kooij en Maikel Zijlaard.

Een ronde vol contrasten: drama en glorie, regen en roze.

De Tour: de zomer van Pogačar én Arensman

Tadej Pogačar schreef opnieuw geschiedenis door zijn vierde Tour de France te winnen, maar het waren niet alleen de favorieten die schitterden.

Thymen Arensman zorgde voor Nederlands vuurwerk met twee etappezeges. Eerst op de Superbagnères, vanuit de vlucht bleef hij de klassementsrenners als enige voor en pakte zijn allereerste Tour-zege. Later was de Nederlander de slimste en sterkste tegen de favorieten en leverde ons een kippenvelmoment met zijn zege op La Plagne.

Pogačar bleef ondertussen onverstoorbaar: sterk in de bergen, machtig in de tijdrit en zelfs op de slotdag in Parijs nog aan het aanvallen. Wout van Aert won die afsluitende etappe, maar de Tour van 2025 zal de geschiedenis ingaan als die van Pogačars absolute dominantie.

Vrouwenpower in Frankrijk

Ook bij de vrouwen werd geschiedenis geschreven. Pauline Ferrand-Prévot won de Tour de France Femmes en bezorgde Frankrijk haar eerste thuiszege in de moderne tijd. Acht dagen lang vocht ze duels uit met Demi Vollering, maar in de Alpen maakte ze het verschil.

De beelden van Ferrand-Prévot in het geel op de Châtel Les Portes du Soleil, tranen in de ogen, gingen de wereld over. Het vrouwenwielrennen heeft nog nooit zoveel aandacht gekregen en dat is terecht.

Het najaar van de onverslaanbare Pogačar

Alsof het nog niet genoeg was, sloot Pogačar het seizoen af met zijn vijfde (!) opeenvolgende zege in Il Lombardia. Daarmee evenaarde hij het record van Fausto Coppi, iets wat zelfs Eddy Merckx nooit lukte. Pogacar verlengde zijn abonnement op de wereldtitel en voegde er een nieuwe titel aan toe op het Europees kampioenschap. De Sloveen reed bergop alsof hij vleugels had, en zette zijn stempel op een seizoen dat volledig in het teken van zijn dominantie stond.

Evenepoel regeert tegen de klok

Tussen al het eendaagse geweld en rondegeweld door was er ook nog pure klasse tegen de klok. Remco Evenepoel bewees opnieuw dat hij de beste tijdrijder van zijn generatie is. Tijdens het WK tijdrijden in Rwanda reed hij een perfecte race: gecontroleerd, krachtig en zonder één seconde verval. Op het glooiende parcours rond Kigali zette hij van start tot finish de toon, met een gemiddelde snelheid van ruim 48 km/u. Hij degradeerde de concurrentie, haalde Tadej Pogacar op spectaculaire wijze in en pakte zijn derde wereldtitel tijdrijden.

De Belg heeft inmiddels de grootste titels tegen de klok te pakken: Olympisch goud, de wereldtitel en de Europese titel tijdrijden.

En wat te zeggen van de sprintkoningin?

Lorena Wiebes bleef ondertussen oppermachtig in de sprints. Met 25 overwinningen was ze de succesvolste renster van het jaar. Van UAE Tour tot Ronde van Groot-Brittannië: waar ze startte, was ze de snelste. Haar explosie in de laatste 150 meter blijft ongeëvenaard, en ze lijkt alleen maar sterker te worden.

Een seizoen om niet te vergeten

Van Van der Poels kasseienmeesterschap tot Arensmans doorbraak in de Tour, van Pogačars koninkrijk in de bergen tot Wiebes’ sprintheerschappij: dit was wielrennen op zijn mooist. Toch zit er een dubbele kant aan die absolute dominantie. Want hoe bewonderenswaardig Pogačars seizoen ook was, een sport leeft bij strijd, bij duels, bij onvoorspelbaarheid. De momenten waarop Evenepoel hem uitdaagt, Vingegaard probeert te breken of Van der Poel plots in beeld komt, dát zijn de momenten die het kijken zo leuk maken.

Wielrennen heeft helden nodig, maar ook rivalen. Juist dat maakt het volgende seizoen weer iets om naar uit te kijken.