Diepe, diepe buiging voor Harrie Lavreysen

Soms word je bij het schrijven van de column ingehaald door het nieuws. Eigenlijk wilde ik vandaag mijn stukje wijden aan Pogacar die het wielerseizoen 2024-2025 gedomineerd heeft. Maar dit weekend waren het een paar imposante benen die de prestaties van de Sloveen deden verbleken. Benen waar geen fatsoenlijk passende broek voor te vinden is. De benen van Harrie Lavreysen verdienen een diepe, diepe buiging.

Je moest er vroeg voor opstaan of laat voor naar bed gaan om het fenomeen Harrie Lavreysen aan de andere kant van de wereld maar liefst vier keer wereldkampioen te zien worden. Vier keer wereldkampioen worden is al een hele prestatie, maar wat het nog knapper maakt is dat het nog nooit iemand in de wereld is gelukt om op vier verschillende onderdelen op één toernooi de gouden plak binnen te slepen! Het lukte Harrie Lavreysen wel! Uniek, Ongeëvenaard, Ongekend, superlatieven schieten te kort voor het sprintkanon uit Luykgestel.

Dan denk je misschien, die Lavreysen heeft vast geen concurrentie en daarom is het makkelijk om naar de eerste plek te snellen. Niets is minder waar! In eigen land wordt Lavreysen al jaren op de huid gezeten door Jeffrey Hoogland. Hoogland heeft veel te danken aan Lavreysen. Samen zijn ze al jaren ongenaakbaar op de teamsprint. Maar stiekem zal de man uit Nijverdal wel eens balen in hetzelfde tijdperk als Lavreysen te moeten sprinten op de baan. En dan hebben we ook nog de Brit Matthew Richardson. De Brit, die eerst Australiër was, zaagt aan de poten van Lavreysen. Richardson pakte dit jaar het wereldrecord op de 200 meter af van de Nederlander. Leigh Hoffman, Joseph Truman en Nicholas Paul zijn ook allemaal mannen die weten hoe ze met die enorme dijen dat nog enormere verzet in beweging moeten krijgen. Sprinten op de baan is een mondiale sport!

Nee, nee, ik vergeet heus niet dat er nog een Nederlandse met vier gouden medailles naar huis vliegt vandaag. Natuurlijk, Hetty van de Wouw werd ook 4x wereldkampioen in Chili. Maar Lavreysen werd niet alleen 4x wereldkampioen. Zijn titel op de sprint, betekende zijn twintigste wereldtitel! En waar gaat dit stoppen. De man uit Luykgestel is 'pas' 28 jaar oud. Hij kan nog wel een paar jaar door. Al sinds 2018 staat de Nederlander bovenop de apenrots. Toen behaalde Lavreysen in Apeldoorn zijn eerste wereldtitel, op de teamsprint. Samen met? Juist, Jeffrey Hoogland. Twintig wereld titels, diepe buiging! Maar daar stopt de erelijst niet. In totaal verzamelde de Lichtflits uit Luykgestel 41 gouden medailles op verschillende kampioenschappen. Waaronder 14 Europese- en 5 Olympische titels. Dat maakt hem de beste Nederlandse sporter op de Zomerspelen. De buiging voor de krachtpatser op de baan wordt alleen maar groter!

Daarom zal iedereen het mij vergeven dat ik het stukje over Pogacar een weekje uitstel, ook geen onaardige renner trouwens.