Jean kennen we al een tijdje. Hij stond al eens in ons magazine met zijn kenmerkende tatoeages. ‘Life behind bars’ staat er op het niet gehavende been. Zijn andere been wordt ontsiert door een machtig litteken. Drie operaties en huidstransplantaties konden zijn onderbeen van amputatie redden. Een vrachtwagen die hem bij een verkeersongeluk meesleurde over straat was de boosdoener.

Maar Jean hoor je niet klagen. Ook niet toen we hem een lang weekend op pad stuurden met team Alpecin Cycling. Ook niet als hij 238 kilometer en 5500 hoogtemeters moet bedwingen in een compleet verregende Ötztahler Radmarathon. Nee Jean is geen mietje. Na zijn ongeluk in 1991 eindigde zijn revalidatie met een stukje op de mountainbike. De liefde voor de fiets werd geboren. Sterker nog: het bracht hem tot nationale en internationale mtb-wedstrijden. Een tweede plaats bij het NK Mountainbike Marathon; een 16de plek op het EK bij de Masters en een 23ste stek tijdens het WK. Oh ja, en dan zouden we nog bijna het twee jaar op rij winnen van de 360NE MTB Challenge in Zuid Afrika vergeten. Een MTB-marathon van 360 kilometer die hij in 2015 voor de tweede keer won in een parcoursrecord van 14 uur, 3 minuten en 57 seconden.

Genoeg uit het verleden, nu naar de monstertocht van afgelopen zondag (1 september jl.). Het is koud in Sölden. Het wintersportdorp, dat al jaren decor is voor de start van deze extreem zware cyclo, is gehuld in wolken. Het is er donker, een graad of 3 en nat. Erg nat. Geen uitnodigend weer, geen schitterend uitzicht op de bergtoppen. Nee, het wordt afzien.

Otztahler Radmarathon, Jean Biermans, event, verslagpinterest
FOTO: ALPECIN/ MR. PINKO

Na het vak met de prominenten en de grote tenoren staat Jean met het team van Alpecin waar hij onderdeel van is voor deze tocht. Wij hebben hem met Alpecin op pad gestuurd om dit avontuur te beleven. Of hij er echt blij mee is op dit moment… wij durven het ons hardop af te vragen. Niet dat

Overigens was het met de entourage niet beroerd gesteld. Team Alpecin heeft een prachtig hotel geregeld. Er is een eigen kok mee die zorgt voor ontbijt en deftig diner. Er zijn masseurs, mechaniekers en alles wat je nodig hebt om je een weekend als prof te laten verzorgen. Maar zoals het een prof betaamd: er moet wel gefietst worden of het nu regent als niet. Maar aan de voorwaarden kan het niet liggen. Alle teamleden zijn voorzien van een gigantisch kledingpakket, velen krijgen een dikke fiets onder de kont geschoven en met spoed worden nog regenjacks, overschoenen en handschoenen geregeld voor de barre omstandigheden.

Pang! Vanuit Sölden is het afdalen naar het dal waar de Ötz stroomt. De rivier die naamgever van het dal en deze ronde is. Na 32 kilometer kom je daar aan. Het is steenkoud en de wegen spekglad. Maar Jean kan dalen en heeft ervaring. Hij knalt naar de voet van de klim naar wintersportdorp Küthai. Even 18,5 kilometer klimmen en de eerste 1200 hoogtemeters overwinnen. Het jack dat in de eerste kilometers heerlijk was, zorgt tijdens het klimmen al snel voor een ontploffing. Met enig geweld krijgt hij het in een achterzakje gepropt en merkt hij dat het met de benen wel goed zit. Achter elkaar haalt hij mensen in.

Otztahler Radmarathon, Jean Biermans, event, verslagpinterest
FOTO: ALPECIN/ MR. PINKO

De afdalingen zijn zwaar. De kou en de nattigheid zorgen voor een stijve en verkrampte poot. In hondenweer als dit speelt het gehanvende been hem parten. Na kilometers stampen in deze barbaarse omstandigheden kruipt de kramp en de pijn langzaam verder van zijn onderbeen naar zijn bovenbeen om zich vervolgens te nestelen in de gehele linkerzijde van zijn lichaam. Maar een bijnaam als Jeankie Powerrr verdien je niet zo maar. Door dan maar. De Brenner over, alle zeilen bijzetten richting de Jaufenpas om daarna alles eruit te persen op de Timmelsjoch. 1759 Meter de lucht in over 28,5 kilometer. We vragen ons steeds meer af waarom dit evenement zo tot de verbeelding spreekt en waarom er geloot moet worden om 4500 waanzinnigen aan de start te laten verschijnen. Toch begrijpen we het wel. De liefde voor het afzien; de wens om het beste uit jezelf te halen; te werken naar een groot doel en je krachten te meten met jezelf, de natuur en andere liefhebbers. Ok, sorry we worden filosofisch en melancholiek.

De jarenlange ervaring die Jean heeft op de mountainbike en de gigantische hoeveelheid kilometers die hij traint, helpen hem erdoor. Kühtai, Brenner, Jaufenpass en Timmelsjoch komt hij over, respectivelijk op plaats 372, 290, 270 en 221 in het klassement. Hulde, wat een beest!

‘F*ck’ – ‘De hele dag regen’ – ‘Mijn gehandicapte poot deed zeer van het klimmen’ – ‘Kapot nu, maar meer van de kou’. Dat waren de teksten die we uit hem konden krijgen na afloop. En onderstaande foto! Even voor de goede orde: 25,4 kilometer gemiddeld per uur is chique, erg chique.

Facial expression, Product, Selfie, Photo caption, Photography, Endurance sports, Technology, Recreation, Team, Smile,
FOTO: BICYCLING

Als we hem daags na deze monstertocht aan de telefoon hebben, horen we ook nog ‘het was wel heel gaaf!’ En zoals het Jeankie Powerrr gewoon is. Hij heeft de eerste kilometers er alweer op zitten. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Tekst: Thomas Zijlma
Foto: Alpecin / Mr. Pinko