De meest heroïsche, de geniaalste, de zwaarste, de meest verschrikkelijke. Dat moest het worden...
Wekkertje om 04.45, bakken brinta naar binnen schuiven, je minutieus voorbereide kledingset aantrekken, buff om de nek en sidderend van de angst naar de start in Roden. Het ritueel vervolgt: De wielen in de fiets, winterschoenen aan, duct tape om de enkels om water en blubber tegen te houden, handschoenen aan, helmmutsje. Laatste keer bandendruk controleren: 1,2 bar vóór en 1,3 bar achter. Dat moet het magische recept zijn voor Drenthe 200. 200 kilometer hel en verdoemenis.
Drenthe 200 is een tocht die minstens twee jaar incubatietijd heeft alvorens je de knoop doorhakt. Zo ook bij ons team van drie: Sven Asjes, Lennard Pasman en Thomas Zijlma. En zelfs bij de start twijfel je nog steeds. We gaan ervan uit dat bij de 1642 andere slachtoffers ditzelfde ook het geval is.
In ieder geval weten we dat bij 343 ingeschreven deelnemers het kerstdiner dwars zit of dat de angst voor het afzien, de blubber en het snot dermate is, dat zij niet aan de start zijn verschenen. Dus: 1302 maniakken aan de start.
In startwave 4 om 06.30 uur, is de sfeer relatief ontspannen. Wel wat strakke koppen, maar goed, je weet van iedere gek die deelneemt aan deze Extreme Marathon dat hij (en ook hier en daar een zij) veel getraind heeft en een gedegen voorbereiding heeft getroffen. Vijf minuten later dan het draaiboek - omdat een stel paardenl... uhh hoeven spijkers op het parcours gegooid hadden - hoorden we PANG!
Om in een goeie groep te raken wordt er in de eerste 10 kilometer hard gereden. Zo hard zelfs dat de Drentse drie-eenheid na die 10 kilometer al uit elkaar geslagen is. Het is donker. Aardedonker. Wie durft om te kijken tijdens het jakkeren ziet een monster met minstens 150 ogen van duizend lumen achter zich aan.
De eerste twee uur is het donker. Ook in de meeste hoofden van de deelnemers. Er wordt schamper gelachen over het prutsen en klooien in de modder die op sommige plekken tot halverwege de scheenbenen komt. Hier en daar verdwijnt een deelnemer in de stoppels van een maisveld, mensen vallen in greppels, een ander raakt verstrikt in iets dat lijkt op een braamstruik. En er wordt hardop, veel en vanuit de tenen gevloekt.
Als de eerste 30 kilometer blubber, plassen, ontberingen, stukken lopen (omdat fietsen ondoenlijk was) en vloeken erop zitten, wordt het langzaam licht. Het Balloërveld doemt op. Een prachtig heideveld met een slingerend pad over de zanderige bultjes. Adembenemend. Hier doe je het voor. Een klein gevoel van geluk borrelt op in je buik.
De eerste verzorgingspost. Een machtige boeren schuur. De muziek is nog net niet wakker, maar dat wordt bij de andere posten ruimschoots goed gemaakt. Er zijn bananen, sinaasappels, van de kou knapperig geworden stroopwafels, krentenbollen en ontbijtkoeken. Bij de ravitaillering halverwege in Beilen gaat er 500 liter snert doorheen. Wat een heerlijke welkome verrassing is dat na al die gelletjes, powerblocs en repen. Om de snert te bereiken moet je wel 250 meter, haaks over een gekortwiekt maisveld heen. Letterlijk elke toeschouwer die hier een aanmoediging riep werd afgesnauwd. Sorry!
Tijdens de stops die we onszelf gunnen, bunkeren we ons een ongeluk. Het parcours is zo uitdagend en technisch dat het lastig is om tijdens het rijden goed te eten. Zaak dus om bij de posten goed in te nemen.
Zoals het vaak gaat bij extreme tochten, herinner je de kleinste details tot in de puntjes en probeer je achteraf van al die kleine momentjes van geluk en afzien een samenhangend verhaal te maken. Aan de ene kant zie je nog het vale, van ellende doortrokken gezicht van die uitgeklede en onderkoelde lichamen met folie erom bij de EHBO. Ja zo erg was het! Aan de andere kant voel je jezelf in een flow door een prachtige singletrack gaan. Je ziet de zon over het water van het Nei Hemelriek en je voelt de boosheid van die stroken langs een blubberig knollenveld waar de wind je pal in je pannenkoek waait. Je ziet je Garmin 7 kilometer per uur aangeven. De centimeters kruipen vooruit, maar in je vlaag van verstandsverbijstering ben je toch in eens weer 20 kilometer verder.
Na 150 kilometer is het voor Thomas genoeg. De handschoenenwissel halverwege, de bizarre regenbuien, hagelstenen en natte sneeuw na de middag deden hem de das om. De dode vingers kreeg hij niet meer in de handschoenen, doorweekt en totaal verkleumd vond hij zichzelf trillend terug op de verwarming van een eenzaam café aan de Smildervaart. Hij bleek niet de enige. Slechts 498 deelnemers haalden de eindstreep. De EHBO heeft de handen vol gehad aan onderkoelde en uitgeputte mensen. Een lichaamstemperatuur van 34 graden schijnt voor de meeste mensen niet bevorderlijk te zijn...
'Gelukkig' moest het ergste nog komen.
Het Janpad
Voor 90 procent van het deelnemersveld was het inmiddels donker geworden. De meeste deelnemers ploeteren inmiddels in eenzaamheid voort. Meer dan twee derde van het deelnemersveld is uitgestapt, uitgevallen of onderkoeld. Het illustere duo Sven en Lennard nadert het Janpad. Als bij een wonder treffen de schoonmoeder van Thomas en de vriendin van Sven de rillende en ontheemd uitziende blubbermannetjes aan. Lennard, die normaal gesproken niet overloopt van de takt en de gevoeligheden zegt 'dit is echt een wonder, dit had ik nooit durven dromen'. We kunnen in het donker niet zien of hij huilde, maar het had makkelijk gekund. Met droge kleren (wat overigens niet toegestaan is door de organisatie omdat je nergens iets van mensen aan mag pakken langs het parcours) glibberen ze naar het 4 kilometer lange Janpad. We geven je een foto en de opmerking dat het hier aardedonker was.
Nog 25 kilometer te gaan
Het supportteam bij de finish had een kleine rekensom gemaakt. Uit betrouwbare bron (een deelnemer die al twee keer eerder had mee gedaan) zou blijken dat de laatste kilometers redelijk begaanbaar waren. Om 17.50 uur waren Sven en Lennart omgekleed en wel aan het Janpad begonnen. Het zou nog 25 kilometer zijn en we gokten dus op 30 minuten Janpad (4 kilometer tot aan de assen door de derrie) en dan nog een dik uur voor de laatste 20 kilometer. De app, die zou moeten voorspellen hoe laat je binnen zou komen, had er door de blubber ook de brui aan gegeven, dus dan maar boerenverstand... Je voelt het al. Om 20.12 kwamen in de verte de helden aangebaggerd. Over 25 kilometer hadden deze twee kanonnen 2 uur en 20 minuten over gedaan... De twee mannen, waren heel klein geworden... geen praatjes meer, geen kleur meer op de koontjes, geen moraal meer. Het waren knuffels, een biertje, een worst met stamppot en heel veel liefde die de ontberingen langzaam omzetten in ontzeg, respect en trots.
Mocht je na al dit afzien en ander klein menselijk leed toch in 2018 willen deelnemen? Neem dan onze tips ter harte.
Tips voor jou
- Wikkel Duct-tape om je enkels om je schoenen af te sluiten van modder en water.
- Eet en drink heel goed bij de verzorgingsposten, want gedurende het rijden is daar weinig kans toe.
- Zorg voor minimaal 1000 lumen verlichting die je (afhankelijk van je snelheid) minimaal 5 uur aan kunt hebben.
- Overweeg (afhankelijk van de hoeveelheid nattigheid) een klein waterdicht rugtasje met extra droge kleding (naast de tas die je met de organisatie mee kan geven voor halverwege).
- Onderschat het niet! Wij dachten stuk voor stuk dat het 'erg' zou worden, maar ons 'erg' was nog geen fractie van hoe het in werkelijkheid was.
- Druk je supportteam op het hard dat ze waterdicht en winddicht schoeisel en kleding aan trekken, ook voor hen is het afzien!
- Zorg ervoor dat je een liefdevol onderkomen vindt voor na afloop. Dat helpt.
- Zorg voor voeding die je makkelijk kunt openen en snel kunt innemen.
- Rij op een goede MTB die minimaal een week van te voren bij de dokter is geweest voor een goede beurt.
Tips voor de organisatie
- Plaats af en toe een bordje met hoe ver de volgende verzorgingspost nog is. Houvast voor de deelnemers is het enige dat je kunt bieden op deze dagen.
- Zorg voor een 'afmeldknop' in de app voor de deelnemers die afstappen.
- Overweeg om bij deze extreme omstandigheden iets van de bagger te verruilen voor verharde weg.
- Ga ook vooral zo door, want wie een geniale en bizarre tocht wil meemaken is écht aan het juiste adres. Een dikke pluim!
Drenthe 200 is een beestachtig evenement. Bereid je voor op de zwaarste ontberingen. De organisatie heeft de touwtjes goed in handen. De verzorgingsposten zijn dik in orde, er is goed uitgepijld en de hoeveelheid verharde weg kunnen wij ons nauwelijks nog herinneren. Een knap staaltje offroad parcours bouwen, hoe verschrikkelijk het ook is. De afwisseling van prachtige singeltrack bospaden, open heides en velden is machtig. De baggergeulen trouwens ook.
Bas Peters, die vorig jaar ook won, deed er 8.30,08 uur over. Sven en Lennard wisten de hel in 13.33,37 te doorkruisen en de laatste deelnemer kwam na 17.58,36 uur over de streep. Echt waar!
'Dit doen we nooit meer' zeiden we alle drie uit de grond van ons hart. Maar na 5 dagen is er toch alweer een heel klein waakvlammetje dat brand voor de editie van 2018. Inschrijven kan vanaf 1 mei...
Tekst: Thomas Zijlma
Beeld: Thomas Zijlma/Eppo Karsijns
