Voor veel van ons liefhebbers lonkt het leven als een profwielrenner. Misschien niet voor jaren, maar een keer ruiken, proeven en ervaren, al was het maar voor een paar dagen, is voor velen een hartewens.
Daarom stuurden we Kim een weekend op pad met Team Katusha Alpecin.
'Een perfecte ontvangst in het hotel; alles tot in de puntjes verzorgd.
Onze fietsen worden in orde gemaakt. Top materialen! Ik mag op een voor mijn doen veel te dikke Canyon met schijfremmen rijden. Yes! Er wordt gevraagd of iemand al zin heeft om vandaag een ronde te maken? Ik heb net 5,5 uur auto gereden maar, natuurlijk!
Om de hoek bij het hotel duiken wij een groen natuurgebied in, prachtig. Er zijn geoefende renners en first-timers bij, dus het tempo is rustig en we stoppen nog voor een kop koffie. Inmiddels is het hele circus van volgauto’s, materiaalwagens en bussen van alle ploegen gearriveerd want we zijn in Hamburg bij de cyclassic. Het spektakel kan langzaam beginnen.
Wij douchen nog even en gaan dan naar de stad voor een uitgebreid diner in een halve privé wijnkelder. En ja, er wordt wijn geschonken want zondag is het pas racedag. Zaterdag vertrekken we weer voor een trainingsronde. Dit keer, met 60 kilometer ietsje langer en ook iets sneller: 31 kilometer per uur, gemiddeld.
Op de dijk komen we de Bora renners tegen: de echte. Peter Sagan steekt zijn hand nog even op. Altijd vriendelijk. Bij terugkomst staat ook Greipel bij zijn bike-fit. Even op de foto. Heerlijk die toegankelijkheid van renners!
Daarna maken we ons op voor een meet & greet met de renners van Katusha-Alpecin en krijgen we een korte uitleg over het wel en wee in de volgwagens. We eten die avond in het hotel. Lopend buffet samen met alle profrenners. Bij de Lotto Jumbo tafel zie ik in het voorbijgaan een grote pot pindakaas op tafel staan. Eric Zabel vraagt of ik nog even een afzakkertje drink in het hotelbarretje. Natuurlijk, één biertje moet kunnen.
Het barretje is gezellig druk. De Lotto Jumbo ploegleiding zit een een hoekje en ik zie meerdere mannen technische staf van verschillende teams een drankje doen. Ook een profrenner zit er met zijn gezin. De sfeer is ontspannen en heel gezellig.
Raceday: om 5 uur op; 6 uur aan het ontbijt en 7 uur op de fiets naar het startvak. Het is al redelijk druk maar iedereen oogt ontspannen. Wanneer we vertrekken, komt de Alpecin-trein al snel in formatie en we denderen over iedereen heen. Wat een onbeschrijfelijk gevoel. Zo finish je de kleine 60 km in iets meer dan 1,5 uur en is het eigenlijk alleen maar jammer dat het alweer zo snel voorbij is.
Zo voelt het dus. Om (heel eventjes) te fietsen als een prof!'
Tekst: Kim Quaedvlieg
Foto: Team Alpecin
