Als eindredacteur van Bicycling kom je nog eens ergens. In het wonderschone Annecy bijvoorbeeld. Om te starten in L’Etape du Tour, de monstertocht die dit jaar de route volgde van de tiende rit in de Tour de France. Een parcours van 169 kilometer door de Franse Alpen, incluis 4000 hoogtemeters over legendarische cols als de La Colombiere.
Zoals de traditie wil kiest de A.S.O altijd een van de allermooiste alpenritten van de Tour de France uit om aan te bieden aan wielertoeristen en fanatieke cyclorijders.
Ondergetekende was uitgenodigd om de Franse cyclo te rijden. Samen met lezer Arne Hulstein, de winnaar van onze actie Win de rit van je leven. Zondag 8 juli was het dan zover. Met dank aan shampoofabrikant Alpecin stonden we aan de start van deze epische ronde. Samen met bijna dertienduizend andere enthousiastelingen. Maar liefst 67 nationaliteiten vanuit de hele wereld hadden de moeite genomen om naar Annecy te komen. Daar moest in de vroege ochtend nog een klein uur gewacht worden tussen de dranghekken alvorens er gestart kon worden. Om een parcours te rijden dat de profwielrenners een dikke week later (dinsdag 17 juli) ook zouden afleggen.
Tussen de dranghekken gingen mijn gedachten onwillekeurig terug naar die ochtend in februari 1986 toen de veertiende Elfstedentocht op het punt van beginnen stond. Ik stond toen aan de start. Te midden van duizenden andere schaatsers. De zenuwen gierden door mijn keel. Mijn maag rommelde door de spanning. Precies datzelfde gevoel had ik 32 jaar later weer. Waren al mijn trainingsinspanningen van de voorbije maanden voldoende geweest om deze monstertocht tot een goed einde te brengen? Zou ik als vijftigjarige nog kunnen wat ik toen als achttienjarige ook kon?
Het antwoord is ja, maar wat was het zwaar. Deed ik toen ruim twaalf uur over de Elfstedentocht, dit keer was ik elf uur onderweg in L’Etape du Tour. Van die elf uur zat ik effectief ruim negen uur op de fiets. De rest van de tijd besteedde ik aan ravitaillering. En om foto’s van te maken. Van de haast onmenselijke omstandigheden die ik om me heen zag: fietsers die kotsend langs de kant van de weg stonden, fietsers die uitgeteld in de berm lagen, fietsers die gewond per ambulance werden afgevoerd.
Mensonterend. Zo zou je L’Etape du Tour kunnen noemen. Ik noem het liever heroisch. En indrukwekkend. Hoe geweldig is het als de toeschouwers langs de kant van de weg je met hun ‘Allez!’ en ‘Courage’ je de bergen ‘opduwen’. Hoe waanzinnig zijn de uitzichten op de besneeuwde bergtoppen en hoe onvergetelijk zijn te taferelen bij binnenkomst. Deze L’Etape du Tour vraagt om een vervolg. Net als de Elfstedentocht trouwens.
Tekst: Rens Muller
Fotografie: Frits van Eldik
