Toen de vluchters samen een kopgroep vormden, hoopten ze vurig dat het peloton zich gedurende de etappe zou ontpoppen tot een spelende kitten. Helaas was dat bepaald niet het geval: het peloton transformeerde tot een uitgehongerde jaguar en hield zijn prooi strak in het oog om de kopgroep uiteindelijk man voor man te verschalken.
De honger die de jaguar dreef zat vooral in de magen van Michael Matthews en Greg Van Avermaet. In het geval van Matthews zat die daar al twee jaar. Voorafgaand aan de Tour van 2015 was de rit naar Rodez hem op het lijf geschreven, maar toen de dag eenmaal was aangebroken had hij dat lijf niet meer. Sinds zijn val in de derde etappe was de Tour in een lijdensweg veranderd. Hij zat vol schaafwonden en had moeite met ademhalen omdat hij vier gebroken ribben met zich meedroeg.
De honger van Van Avermaet was een ander soort begeerte. Matthews wilde het verleden herschrijven, Van Avermaet verlangde ernaar dat verleden opnieuw te beleven. Dat hij in 2015 op de steile aankomst naar Rodez eindelijk Peter Sagan wist te verslaan, betekende het einde van een indrukwekkende rij ereplaatsen die hij de jaren ervoor bijeen had gefietst. Door die etappezege in Rodez veranderde Van Avermaet van een steengoede coureur in een steengoede coureur die de ene na de andere koers won.
De angst sloeg opeens toe toen ik BMC zo hard op kop zag rijden. Op de finishlijn van Rodez had voor Van Avermaet het omslagpunt gelegen, de wissel tussen het spoor van de ereplaatsen en het spoor van de zeges. Wat zou er gebeuren als hij daar nu opnieuw won? Zou hij dan niet een cirkeltje rond maken en weer op dat andere spoor terechtkomen, dat van de ereplaatsen?
Van Avermaet won niet opnieuw, het was Matthews die eindelijk zijn honger stilde. Van Avermaet werd tweede.
Test: Lidewey van Noord
