Een battle tussen gravel- en mountainbike, dat is de basis van het kleinschalige fietsevenement Where The Street Have No Name. Op zaterdag 24 maart werd de tweede editie gehouden in het bosrijke Lage Vuursche. Wij waren erbij en genoten met volle teugen.
De organisatie van dit leuke event is in handen van Bon Courage van eigenaar Gijs Bruinsma, die straks in september ook de routes van LtD’s Gravel Raid zal gaan neerleggen. In Lage Vuursche leefde hij zich uit rondom het al bestaande mountainbike parcours. Door de omliggende bossen ontwierp hij schitterende routes, door gebieden waar je normaal niet mag fietsen, maar nu voor één dag opengesteld werden voor een selectief gezelschap.
Voor de mountainbikers werd een route van 40 km ontworpen, deels over de mooiste stukken van het bestaande MTB-parcours en verder over mooie, nieuwe single tracks en een aantal bospaden. Voor de gravelbikers was er 60 km af te leggen, in de driehoek Hilversum – Soest – De Bilt. En dankzij de goede samenwerking met Staatbosbeheer werden de deelnemers – maximaal 250 starters – getrakteerd op een heerlijke middag buiten spelen.
Het idee achter WTSHNN is een 'Gravel vs MTB Battle': welke fiets is het meest allround. Op vier plekken overlappen de twee routes elkaar – twee op een single track en twee op een gravelpad – en werd de tijd via Strava opgenomen. Haast traditiegetrouw bij het gravelen werd er aan het eind als klassement gepresenteerd. De snelste deelnemer van dit klassement mocht zich kronen tot koning van WTSHNN #2.
We horen je denken: klinkt als een wedstrijd. Toch was het dat allerminst, want genieten stond bij iedere deelnemer hoog in het vaandel. Over de graveltocht kunnen we kort zijn: die reden wij niet. Al hoorden we achteraf van diverse deelnemers dat het ook daar genieten was. De mountainbikeroute die wij reden lag er, mede dankzij het heerlijke zonnetje wat doorbrak, perfect bij. Het eerste stuk was bekend terrein voor ons, want dit was het deel wat onderdeel uitmaakt van het Lage Vuursche mountainbikeparcours. Een heerlijke single track die je dwingt om gelijk de benen te testen, want het gaat op en af en draait en keert. Vervolgens ging het verder over nieuwe paden, afwisselend single track of wat bredere paden.
Na een korte stop bij de verzorgingspost – waar ook weer heerlijke koffie werd geserveerd – maakten we de route ontspannen af, ondertussen de segmenten wel even aangrijpend om de benen te straffen. Tevergeefs, winnen zat er niet in. Wie er wel won? Geen idee. Daar gaat het dus ook niet om, want meedoen is belangrijker dan… Afijn, het idee is duidelijk.
De aankleding van #WTSHNN was ook allerminst 'wedstrijdachtig'. Bij restaurant Buiten in de Kuil, midden in het bos op een open plek gelegen, was een relaxte, festivalachtige sfeer gecreëerd. Voor de rit kon je al lekker rustig voorbereiden, met een vers bereide cappuccino of espresso in de hand. Na de finish hoefde je ook niet lang te wachten om jezelf te verzorgen, want een hamburger, zakje verse friet en een heerlijk biertje stonden al te wachten toen iedereen langzaam binnen druppelde. Ondertussen genietend van live muziek, het waterige zonnetje en de stoere verhalen die alle deelnemers elkaar vertelden, konden we maar één ding concluderen: volgend jaar weer!
Voor een mooi inkijkje in de dag bekijk je hier alle foto's.
Tekst: Sander Jansen
Foto: Sander Jansen
