Het begon bij Paul van den Broek (42) uit Hilversum met ‘twee klassiekertjes’; na een gesprekje op een verjaardag was carbon wat hem betreft opeens ‘over en uit.’ Staal, daar draait het nu allemaal weer, om. Retro.
‘En, o zo comfortabel.’ Want; minder stijf. Het is de hang naar vroeger. ‘Het geeft wat mee, rijdt – zeker in een afdaling – eigenlijk ook veel comfortabeler. Oké, je wint er geen wedstrijden meer mee, maar het vergaat niet hè.’
Breken carbonframes vroeg of laat, een stalen frame kan je altijd wel weer opnieuw laten lassen en lakken. Dat vraag je dan aan een vriend. Of je laat het de bouwer, die veertig, vijftig jaar geleden ook al zo zijn best deed, zelf doen.
Half april (2017) reed Paul hoogstpersoonlijk heen en weer naar Italië om bij Gios in Valpiano zijn gespoten frames op te halen. Ze zijn weer blauw. Origineel Brooklyn Blauw. ‘Het is de mooiste kleur op aarde.’ Onder de rook van Turijn mengt Aldo Gios al sinds de jaren zeventig het pigment om juist die kleur te maken. Brooklyn Blauw. Vernoemd naar de kleur blauw die een Italiaanse kauwgumfabrikant in zijn logo verwerkte. Brooklyn bracht een wielerploeg op de been, die vermaardheid kreeg dankzij klassiekerkoning Roger de Vlaeminck. Veertig jaar later kan Paul er, met Aldo en diens zoon Marco, nog lyrisch van worden.
In een kleine twee jaar tijd bouwde Paul al een imposante verzameling op. Hij kocht, verkocht, kocht bij, kreeg wat van vrienden, kocht nog meer bij. Nu grijpt hij, bij het opbouwen van een ‘nieuwe’ oude fiets nooit meer mis. In zijn onderdelenkast tientallen remgrepen, derailleurs, zadelpennen. Tweedehands, vanzelfsprekend. Aan de muur tandwielen, ernaast zijn trots: een De Rosa. Ook al prachtig Italiaans vakwerk.
Aan de andere kant, netjes in een rijtje, nog eens tien, twaalf fietsen. Her en der nog frames. Waaronder eentje waarop Steven Rooks in 1984 rondreed. ‘Kijk maar, S.R.3-84.’ Het is de handtekening die meestermecanicien Jan Legrand in de frames sloeg.
Zijn bijzondere collectie is te vinden in de kelder onder zijn huis. ‘Ik hoef de deur niet uit.’ Hij noemt zijn domein toch ‘zijn schuur’. ‘Zo voelt het. Hier doe ik mijn ding, voel ik me op mijn gemak. Ga ik even helemaal op in mijn hobby.’ Als zijn wederhelft Goede Tijden Slechte Tijden aanzet, schiet hij naar beneden. ‘Ik pik ieder momentje dat ik kan. Al moet je het ook niet overdrijven. Ik denk dat ik per week meer op Facebook en Marktplaats zit, op zoek naar nieuwe aanwinsten, dan dat ik sta te sleutelen.’
Aanvankelijk kocht hij alles wat los en vast zat, baalde hij oprecht als een frame aan zijn neus voorbij ging. ‘Maar, de grootte van mijn verzameling geeft nu wel wat rust.’
Hij is dol op zijn Italiaanse fietsen, rijdt er ook op. Ook in La Classico di Primavera, een lentetocht die hij met wat vrienden organiseert. Dit jaar zal Paul ook in Italië de Eroica, de helletocht voor helden, gaan rijden. Maar dan wel op een Nederlands fabricaat. Zijn Presto, een van Amsterdams trotse fietsmerken uit het verleden, wordt momenteel opgebouwd. Vandaag is het stuurlint, goudkleurig, aan de beurt. Dat is een secuur klusje, net als tegelzetten. Ook dan moet hij netjes werken, natuurlijk. ‘Maar dat is toch vooral meters maken, knallen.’ Voor een fiets kan hij alle tijd nemen. ‘En het werk ook, bij wijze van spreken, zo weer uit mijn handen laten vallen. Als er boven koffie is, laat ik de boel hier gerust weer de boel.’
Dit verhaal komt uit Bicycling nr 1. Wil je deze verhalen nooit meer missen, sluit dan hier je abonnement af!
Tekst: Edward Swier
Foto: Dirk-Jan van Dijk
