Op zondag 1 oktober deden we met een Bicycling-delegatie mee aan de 1e editie van de Strade Bianche Achterhoek, een toertocht over grotendeels onverharde wegen in en rondom Lochem. Een prachtige, rustige omgeving die uitermate geschikt is voor dit type tocht: er zijn veel bossen, boerenwegen en onverharde fietspaden. Het werd dan ook een heerlijke zondagochtend buitenspelen in de modder.
De organisatie van deze Strade Bianche had ervoor gekozen om bij de 1e editie niet meer dan 500 deelnemers toe te laten en daardoor was het evenement al ruim van te voren vol. Best knap voor een debuterend evenement! Het zal ongetwijfeld mede komen door de aantrekkingskracht van de steeds hipper wordende graveltochten, een hype die uit Amerika is komen overwaaien en waar hoofdredacteur Laurens ook regelmatig zijn enthousiasme over spuit.
Met vier man hadden we ons aangemeld voor de afstand van 135 kilometer (een lus van 80 en een lus van 55 km) en de voorpret ontstond al in de dagen ervoor: het was namelijk niet makkelijk om een keuze te maken op welke fiets er gereden moest gaan worden. Twee van ons twijfelden niet, die hadden nieuwe 2018 testfietsen tot hun beschikking: de Merida Silex gravelfiets en de Canyon Inflite cyclocrosser. Beiden ideaal voor dit terrein.
Voor de andere twee was het lastiger kiezen – een racefiets met 28 mm banden of toch maar de mountainbike? Hoe dichter we bij het weekend kwamen, hoe minder enthousiasme er was voor de racefiets – de vrijdag en zaterdag stonden namelijk garant voor een flinke bak water die uit de hemel kwam vallen. Starten op een mountainbike dus.
Al bij aankomst werd duidelijk dat de organisatie “goed stond”. Parkeren vlakbij de inschrijving, een sfeervolle locatie en ruim voldoende vrijwilligers. Binnen mum van tijd zaten we dus op de fiets en na een kleine kilometer verscheen de eerste onverharde strook. Geen 'sterrata' zoals in Italië, maar wel een ouderwets bospad vol kuilen, modder en grind. En rustig fietsen is er dan op de één of andere manier niet bij, op elk stuk zonder asfalt gaat automatisch de concentratie en daarmee ook het tempo de hoogte in. Maar wat is dat genieten als ondertussen de zondagochtendzon tussen de bomen door priemt, een wonderschoon herfstachtig tafereel biedend!
Na een eerste kleine lus rondom Lochem ging de route weer even door het dorp en trakteerde de organisatie ons op een verrassing: niet een rondje om de kerk, maar een rondje dóór de kerk. Geinig en bijzonder om dit op een zondag te mogen doen. Vervolgens ging het verder richting het noorden door prachtige bossen, boerenweilanden en kleine dorpskernen. Hard werken was het wel, want door de overvloedige regenval lagen veel stukken er heel slecht bij: dikke lagen blubber zorgden voor een uitdagend parcours – wát een goede keuze om niet zoals menigeen op smalle racebandjes te starten.
Na een eerste korte stop – bij een prima verzorgingspost met broodjes, bananen en repen – draaide de route langzaam weer richting het zuiden en stond de wind af en toe vies tegen, met name op de asfaltstukken. Maar dat is dan weer het voordeel van die vele bospaden: je rijdt heerlijk beschut en ondanks dat het soms blubberig was leenden veel paden zich er toch goed voor om bij elkaar in het wiel te rijden. Daarmee werd het tempo echter nauwelijks minder – bij de tweede stop hadden we 60 kilometer achter ons, maar was de energievoorraad al danig geslonken. De sluimerende gedachte die bij ieder van ons onderweg was ontstaan werd uitgesproken: misschien is 80 kilometer wel genoeg? Het idee dat we nog niet eens op de helft waren voor de 135 km was voldoende om niet te lang over na te hoeven denken.
Het betekende wel dat er nog ‘slechts’ 20 kilometer restte en daar werd volmondig van genoten. Of beter: met de mond wijd open. Vol gas reden we terug richting Lochem, de laatste restjes energie achterlatend in de modderstroken en wandelpaadjes waar we overheen rosten. Voor we het wisten doemde Lochem op en rolden we onder de finishboog door, waar we direct een goodiebag met tegoedbon voor een hamburger aangereikt kregen. Wat een fijn onthaal!
Eerst nog even de fiets afspuiten (ook daar was voor gezorgd), om daarna te ontspannen bij live muziek met een hamburger in de hand. Een topafsluiting van een topdag, die absoluut voor herhaling vatbaar is!
De tweede editie van Strade Bianche Achterhoek staat gepland op 30 September 2018. Noteer dat alvast maar in je agenda!
Tekst: Sander Jansen
Foto: Corné Bastiaansen
